De Regenboogprins is inmiddels 14 jaar en zit in de 2e klas van de middelbare school. Met zijn autisme zit hij dus nu ook gedeeltelijk in de puberteit. Gedeeltelijk omdat een stukje van hem nog jonger is, meer ergens in de basisschoolleeftijd. Maar zijn lijf is helemaal en volop puber. En dan heeft hij ook nog een aantal dingen meegemaakt in zijn leven waardoor hij in zijn basis erg onzeker is. Hij woont bij ons en hij is net zo goed onze zoon als onze pleegzoon, maar de pijnlijke dingen die gebeurd zijn, zijn nooit uit te gummen. 
Ik heb al een tijdje niet meer geblogd over de Regenboogprins omdat ik aan het uitzoeken was, wat er eigenlijk vermeldenswaardig is aan deze pleegpuber. Als je kind plotseling besluit om hele middagen en ook delen van de avond op zijn kamer te verblijven, geeft dat rust, maar je maakt ook niet echt mee wat er zoal in het hoofd gebeurt en veel spannends of ontroerends valt er dan niet te schrijven.
Maar vandaag bedacht ik me dat het toch wel weer eens leuk was om iets te schrijven en zostraks was er ook nog een heuse aanleiding.Ik kreeg namelijk te maken met een paniekerige pleeg puber (prachtige alliteratie he?) die dacht dat hij uit elkaar zou spatten. Althans, zo klonk het.

Hij vroeg mijn lief om even zijn temperatuur te meten. Die was heel licht verhoogd. Dat was genoeg om naar boven te stormen, waar vervolgens boven onze hoofden iets op de vloer bonsde, daarna het bed kraakte, toen weer iets op de vloer bonsde en er vervolgens zo’n  indianengehuil losbrak, dat wij beneden onze oren dicht moesten doen.

We riepen de prins weer naar beneden en probeerden te begrijpen wat er aan de hand was. Dat was veel.  Er was angst voor wat er deze week nog moest, angst of de clubs wel door zouden gaan, angst en onzekerheid of de klas wel aardig voor hem zou zijn. Er was angst  voor buikpijn en angst  om niet naar de wc te kunnen. Heel veel kleine angsten kwamen in de paniek bij elkaar. Plus alle mogelijke verklaringen, die ook ogenblikkelijk weer teniet werden gedaan omdat hij dacht dat hij die misschien maar verzon. ‘Rustig ademen!’ riep hij terwijl hij vaak en hard via zijn borst in en uit ademde. ‘Rustig eten’ riep hij, terwijl hij grote lepels soep naar binnen werkte waarbij hij keek alsof hij het ieder  moment weer uit kon spugen. ‘RUSTIG!’ riep hij op dezelfde toon waarop mij lief de hond toespreekt als die blaft. Het zag er alles behalve rustig uit.

We hebben niet veel aandacht besteed aan de persconferentie van gisteren en de lockdown, maar zostraks realiseerde ik me dat de maatregelen veel doen. Het brengt een enorme onzekerheid met zich mee. De Regenboogprins is altijd al een geweldige rookmelder geweest en ook vandaag was hij dat. Juist omdat hij autisme heeft en juist omdat hij onveiligheid al vanaf zijn babytijd kent, voelt hij voor wie dan ook de impact van de angst en onzekerheid die in ons land is op dit moment.

Mijn lief en ik luisterden  naar hem, legden hem in een deken op de bank, keken samen met hem grappige filmpjes en probeerden de veiligheid  en zekerheid te vergroten door de week met hem voor te bespreken en in te plannen.
Misschien  herken je iets van de angst van de Regenboogprins alias paniekerige pleegpuber. Misschien op een later moment. Ik hoop dat er dan voor jou ook iemand is die naast je zit, die luistert naar wat er aan de hand is en die samen met je de komende dag of week doorloopt om even weer wat overzicht te hebben. En natuurlijk met je onder een warme deken naar grappige filmpjes en programma’s gaat kijken.