Vandaag is het Aswoensdag, Na het uitbundige carnaval zetten de mensen hun maskers weer af en tekenen een askruisje op hun voorhoofd. Over 40 dagen is het Pasen. Sommigen van ons vasten tijdens die 40 dagen. Vroeger betekende dat dat je bepaalde etenswaren niet at. Tegenwoordig kun je ook 40 dagen geen social media, 40 dagen geen alcohol of andere dingen kiezen. Ook ik wil iets met de komende tijd doen.
Deze maanden zit ik geregeld in allerlei kamers en zaaltjes en breng mensen bij hun eigen verhalen. In verwondering luister ik vervolgens naar de rijkdom die me vanuit die verhalen wordt aangereikt. Barrières van intelligentie, subculturen en leeftijden verdwijnen en een bijna gewijde intieme sfeer ontstaat. Mensen buigen zich naar elkaar toe en luisteren aandachtig. Het verhaal van de ander haakt aan eigen belevenissen en ervaringen.
De waarde van de belevenissen rondom de koekjestrommel uit het ouderlijk huis wordt niet gezegd, maar wel vertelt. De waarde van dingen die gedaan, gegeven en ontvangen zijn dringt door in het hart.
‘release the river!’ Roept er iets in mij op zo’n avond.
En ‘Be loud my soul!’. Breek door de barrières van gewoonten, afstanden, leeftijden, rollen, geloven en meer heen. Vertel!
‘Ik lees. Graag, vaak en veel. Veel boeken vind ik mooi. Anderen vind ik grappig of bijzonder. Weer anderen goed, omdat ik er veel kennis van opsteek. Maar het liefst, het allerliefst lees ik een boek dat me vangt. Dat me meeneemt in de hersenkronkels van de schrijver en waarbij ik er totaal niet over nadenk hoe de zinnen geformuleerd zijn en wat de opbouw is van het boek of wat ik er precies van kan leren. Meestal overkomt me dat bij het lezen van een roman. Deze keer gebeurde dat bij een heus ‘leerboek’. Het boek voor de ‘al redelijk gevorderde schrijver’. Jan Brokken neemt me mee in ieder hoofdstuk naar vele taalkunstenaars en laat me zo de kunst van het schrijven zien. Een aanrader wat mij betreft.
Vandaag was ik even op bezoek bij een prachtige vrouw die ik nu zo’n anderhalf jaar ken als de moeder van twee stuiterballen. De stuiterballen komen iedere maand een weekendje logeren. We dronken thee en ze vertelde me over haar leven. Een uur lang heb ik stil zitten luisteren. Ze vertelde en vertelde en ik zag kracht, trots, verdriet en liefde op haar gezicht terwijl zij vertelde over de weg die ze was gegaan. Ze eindigde haar verhaal met twee zinnen.
‘Ik weet dat God bestaat!’
‘Ik ben de moeder van mijn kinderen’
Een beetje stil ging ik weer naar huis. Zijn er dingen belangrijker in het leven? Ik kon op niets komen.
Ik hoor een knisperend geluid en kijk naar beneden. Aan mijn voet zit een tekening van een doodlopende weg-bordje. Zorgvuldig leg ik hem terug voor de kast waar de tekening geplaatst is. Ik hoor een stemmetje tegen mij spreken: “een kast is een doodlopende weg, dus daar hoort een bordje voor”. Lees verder →