Gisteren schreef ik: waar ik op hoop gebeurt niet.
Vandaag schrijf ik: toch blijf ik hopen, stomweg omdat dat mij nou eenmaal vleugels geeft.
40 dagen duister (dag 22: waar ik op hoop gebeurt niet)
Ik beloofde twee dagen geleden mijn eigen ontluistering op te gaan schrijven. Dat voelt wat ongemakkelijk. Want hoe schrijf ik in de openbare ruimte zonder een soort emo-blog te ontwikkelen? N’ja God zegene de greep.
40 dagen duister (dag 21: vrees)
Een mens lijdt het meest
Aan het lijden dat hij vreest,
Maar dat nooit op komt dagen.
Zo heeft een mens meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
40 dagen duister (dag 20: dat ben ik niet!)
Vandaag is het de 20e dag in de 40-dagen tijd. Gestaag nadert het Paasfeest. En het eerste deel daarvan gaat vooral over ontluistering. Dat waar we op hoopten, gebeurt niet. Toen ik begon met schrijven, 20 dagen geleden, voelde ik weerstand. Lijden vond ik ingewikkeld en zwaar. Lijden ging voor mij vooral over dingen waar ik geen of weinig invloed op had. Over machteloosheid en over de ‘niet-prettige’ oncomfortabele kant van het leven.
40 dagen duister (dag 19: vermiste kinderen)
Af en toe komt er via Facebook een berichtje voorbij over een kind of een tiener die vermist is. Vandaag viel mijn blik ook op zo’n berichtje. Meestal vraag ik mij als eerste af wat er is gebeurd. Ruzie thuis? Ontvoering? Kans op uitzetting? Zo ook vandaag. Ik staarde naar de foto van de 14-jarige jongen en klikte toen door naar de site van de politie om meer informatie te lezen. Direct zag ik in de rechterkolom een link naar meer ‘vermiste kinderen’. Ik klikte er op en tot mijn verbazing en ook verbijstering zag ik vele kinder en tienerhoofden van mensen die de afgelopen maanden en jaren zijn verdwenen. Ik neem aan dat als ze nog op de site staan, ze tot op heden nog niet gevonden zijn. Ik keek naar al die gezichten. Jonge mensen, die gemist worden. Die een gat achter hebben gelaten in het bestaan van hun familie.
http://www.politie.nl/gezocht-en-vermist/vermiste-kinderen?page=1.