40 dagen duister (dag 38: dood van de zoon)
Gisteravond in de Franse kerk, verscholen achter de Dom, luisterde en keek ik naar ‘De dood van de zoon’. Ik kan niet anders dan concluderen dat de makers en bedenkers van deze muziekvertelvoorstelling een origineel, mooi uitgevoerd en bijzonder concept hebben bedacht. Overgeleverd aan mezelf liet ik me meevoeren in het lijdensverhaal tot de kaars werd uitgeblazen. Als God ons mensen tenslotte verlaten heeft zijn we overgeleverd aan onszelf. Ik ben de makers van het programma dankbaar dat ik daar een tijdje mocht blijven gisteren en niet met sneltreinvaart door hoefde schakelen naar het lege graf zoals ik al zo vaak heb gemoeten. Dus staande bij de uitgeblazen kaars luister ik in gedachten nog een keer naar Femmeke als ze woorden van Leendert zingt:
Boven is het stil
niets te horen
Boven is het stil
De geluiden zijn gestorven
Niemand praat
niemand maakt verwijten
en de haan die kraait niet meer
9 April – verhalen aan de keukentafel
‘Ik heb met veel plezier je boek gelezen. Ik vond de inhoud en de lay out bij elkaar passen. Het licht dat schijnt op de diverse verhalen achter de ramen. Het is de moeite waard om door een groot publiek gelezen te worden.’ P.N
Donderdag 9 April is de eerste keukentafelavond rondom de Verhalenkathedraal. Kunnen we elkaar ontmoeten, misschien zelfs voor de eerste keer en toch ons in elkaar herkennen? Er is nog ruimte voor twee vrouwelijke twintigers op donderdagavond 9 April in Utrecht.
Wil je erbij zijn? Mail dan even naar charissa@broedgebied.nl.
Wil je ook zo’n avond in je eigen plaats? Neem dan ook even contact met Charissa op.
40 dagen duister (dag 37: vernedering)
Een van de dieptepunten in het lijdensverhaal van Jezus is voor mij het moment dat de Romeinse soldaten Jezus kleren van zijn lijf trekken als hij volkomen uitgeput is. Vlak voordat hij aan het kruis genageld wordt. Daarna dobbelen ze om zijn kleding. Het roept de huivering op voor de wreedheid waartoe we in staat zijn en voor het vermogen ons aan te passen aan mensonterende gebruiken en systemen. We herkennen dan onze eigen wreedheid niet meer. Shane Koyczan maakte het volgende verhaal.
40 dagen duister (dag 36: wat zijn we kwetsbaar)
Vandaag zag ik onderstaand filmpje. We zijn niet zo verschillend. Dat blijkt voor mij uit de beelden. De tekst en het lied van Roosbeef past bij de beelden. We kunnen allemaal zo maar vallen.