We rijden over de weg naar Lauwersoog. Die weg die ik al mijn hele leven ken. Daar is de benzinepomp. Daar is de afslag en daar zoeft het dorp voorbij. Kun je keren? Vraag ik na vijf minuten aarzelen. Mijn lief draait welwillend om en onder luid protest van pleegzoon op de achterbank, de reis duurt al zo lamg, rijden we terug. Lees verder →
Principe
Pragmatisme is een van die handige eigenschappen van mij en mijn generatie. Echter de afgelopen weken schiet mijn pragmatisme te kort. Het beeld van het verdronken meisje is niet even slim op te lossen en daardoor van mijn geestesoog te verwijderen. Lees verder →
Nooit meer W.G. Van der Hulst?
Toen ik klein was zat ik samen met mijn zusje op het bed en luisterde naar de stem van mijn vader of moeder terwijl zij voorlazen uit ‘Bruun de beer’. Waar twee grote broers per ongeluk de knuffelbeer Bruun van hun zusje uit het raam hadden gegooid. De beer bleek uiteindelijk op een paal in het water van de gracht te zitten. Ik voelde me medeschuldig met die broers om wat ze gedaan hadden. Later, toen ik zelf kon lezen verslond ik alle verhalen van Rozemarijntje. Met kerst hoorde ik het verhaaltje van ‘twee domme kindertjes’ en ook daar voelde ik mij medeschuldig. Hoe hadden die kindertjes zo dom kunnen zijn. Toen ik groot was dacht ik verlost te zijn van WG van der Hulst.
Maar ja.. Lees verder →
Bom d’r op!
Er was eens een vrouw. Een leuk mens. Een open mens. Ze was onderwijzeres. Eerst in een school en later, toen iedereen moest vluchten, gaf ze les in een kamp; ergens in een souterrain. De omstandigheden waren niet ideaal. Er waren papieren en potloden, er was krijt, maar dat was het dan. De kinderen echter bleven lachen en komen, dus de lerares bleef ook komen. Veel moeders probeerden jurkjes en truitjes te breien en daarna te verkopen om spullen voor ‘de school’ te kunnen kopen. De lerares sprak na haar lessen met hen. Ze luisterde naar verhalen over verkrachtingen en plunderingen. Ze sprak met de moeders, de vrouwen, de kinderen. Ze bad met ze. Ze was van grote waarde voor haar gemeenschap. Ze bracht hoop. Toen viel er een bom op het souterrain. Zeven kinderen en de lerares overleden.
Theater en kerk?
Najaar 2014 werd ik uitgenodigd om een workshop te geven voor Eredienst Creatief, een gezelschap dat zich buigt over de kwaliteit van de eredienst. Hoe theater kon bijdragen aan de liturgie? Ik kende de organisatie niet, maar vind het altijd bijzonder om twee disciplines met elkaar te vergelijken, dus ik zei ja.
Afgelopen zaterdag, 11 April 2015 gaf ik mijn workshop. Ik had het kleinste aantal deelnemers en relatief veel vrouwen die aanschoven. Was ik onbekend? Was het fenomeen theater onbekend? Ik weet het niet. Ik weet wel dat de groep mensen die mee deed in de materie dook die ik aanbood. Na het laten zien van de eerste theatrale filmpjes was direct helder dat het een kunst is om tekst verstaanbaar te maken. Hoe wordt tekst je zo eigen dat de mensen in de zaal gaan luisteren? Het Hooglied van de bible-tapes drong binnen.