42 jaar geleden zat ik samen met zo’n 100 andere kinderen in de Olde Weme in Ommen. Om me heen een geschreeuw van jewelste en wat angstig voor wat er komen zou. Maar al gauw zat ik gekluisterd aan het grote doek, waar een jong prinsje werd geboren. Het hertje Bambi. Nietsvermoedend en vol plezier keek ik naar het eerste deel.. Totdat alles misging.
Sinds september ben ik begonnen aan de Master Learning & Innovation.Ik zit dus veel met mijn neus in de boeken en lees wetenschappelijke artikelen. Afgelopen maand leverde ik met grote onzekerheid mijn eerste toets in. Ik hoopte dat het goed genoeg was (Inmiddels weet ik dat het goed genoeg was, het was zelfs erg goed volgens de docent). Vanmorgen bracht ik de regenboogprins naar school. Bij hem op school had de juf iets gezegd dat hij wel interessant vond. ‘Charissa er bestaat zoiets als dat mensen van iets heel veel weten toch? Hoe heet dat?’
Ik loop door de woonkamer en zie de regenboogprins snel opschuiven naar de hoek van de bank waar mijn lief zijn vaste plek heeft gevonden. Hij pakt vervolgens het kussen waar mijn lief ook tegenaan zat en drukt dat tegen zich aan. In een flits zie ik een leren draaistoel voor me. De stoel waar mijn vader altijd in zat. Mijn zusje en ik rolden ons regelmatig op in die stoel met een boek, of om tv te kijken. Mijn vader stuurde ons dan weer uit de stoel als hij er wilde zitten.
Regenboogprins: later word ik juf.
ik: okay
regenboogprins: of tovenaar
ik: dat kan ook
regenboogprins: ik weet het nog niet, maar in ieder geval ga ik niet zo lang als jij werken op een dag. Dat is veel te veel. Ik ga werk doen dat heel makkelijk is.
De rabbijn vertelt een verhaal.
200 jaar geleden zei een jonge vrouw tegen haar vader: ‘papa, ik ga trouwen, maar we hebben geen geld voor een jurk.’ De vader dacht even na en zei toen tegen zijn dochter: ‘er is inderdaad geen geld, maar ik zal een lied maken voor je bruiloft die niemand meer zal vergeten’.
