Al eeuwen lang vertellen mensen elkaar verhalen. Verhalen zijn geen feiten. Het zijn betekenisdragers. Ze vertellen over wat mensen belangrijk vinden en zijn een kanaal voor moeilijk te uiten gevoelens. Gisteren was ik te gast op de scholingsdag van de Nederlandse Vereniging voor Speltherapie. Ik mocht een workshop geven over ‘helpende verhalen’. Een workshop is voor mij altijd een fantastische mogelijkheid om mijn kennis ergens over te verdiepen. Voor deze workshop dook ik twee boeken in. Allebei boeiend, op totaal verschillende wijze. Het boek ‘Verbindende verhalen’ raakte me door de herkenbare metaforen voor kinderen die van thuissituatie moeten wisselen door adoptie of pleegzorg. Het boek ‘Narratieve therapie in de praktijk’ was heel erg boeiend door hoe de schrijver me meenam in de verbindingen  tussen de gebeurtenissen en ervaringen in de levens van mensen.  De schrijver Michael White neemt in zijn boek de hoofdverhaallijn, die negatief kan kleuren door die ervaringen, stevig onder de loep en wandelt met zijn cliënten buiten deze gebaande hoofdweg, op zoek naar andere verhaallijnen. Verhaallijnen waar iemands levenskracht weer teruggevonden wordt.  Hij doet dit via externaliserende, re-autoriserende en re-memberingsgesprekken.

Het lezen van deze boeken was boeiend en leerzaam. De workshop verdiepte mijn ervaring nog verder. Ik legde de verschillende bronnen over storytelling die ik inmiddels ken voor aan de deelnemers en er ontstond en boeiend, open en kwetsbaar en tegelijk krachtig gesprek. We dachten na over de rol van de ‘helper’ in therapeutische verhalen. ‘ ‘Wanneer moet deze zich openbaren? En wat moet deze doen? Hoe kunnen we de technieken uit de narratieve benadering vertalen naar spel met kinderen? ‘ De tijd was natuurlijk veel te kort.

Speltherapeuten zijn belangrijke mensen. Ze geven om de kleine mensen, de mensen die over een aantal jaar onze samenleving moeten voortzetten. Namelijk: kinderen.  Ze nemen deze  uitermate serieus en doen alles om hen te helpen om op te groeien tot stevige volwassenen. Volwassenen die weten wie ze zijn en die tegen een stootje kunnen. Volwassenen die weten dat ze er toe doen en die de samenleving helpen opbouwen. Mensen die weten in welk verhaal ze staan en die ook weten welke verhalen vernietigend en afbrekend zijn en die los kunnen laten.

Ik voelde gisteren respect voor deze beroepsgroep, die zo hard aan het werk is en wiens kwaliteit de komende jaren steeds meer bewezen zal worden doordat er nu een Master Opleiding Speltherapie is, zodat er ook beter onderzoek naar de werking van speltherapeuische interventies kan worden gedaan.  En ik ben trots dat ook ik mijn steentje mag bijdragen aan deze opleiding.