Corrymeela

op

Misschien ga ik er ooit nog eens naartoe, deze inspirerende gemeenschap in Ierland. Maar voor nu plaats ik graag dit mooie gebed voor de vastentijd.

As we begin the season of Lent, we offer this prayer:

God whose love journeys with us,
God whose love will hold us close:
as we begin these forty days
and venture into deeper truth,
may we move towards an embrace
with a humanity we’ve lost.
May we find in simpler living
that comforts become crutches;
that self-protection suffocates.
And may we then see
in glaring desert light
a love you have for us,
a love that can restore us
to a place of fuller contentment.
Amen. (From Corrymeela)

Een einde komt eraan en een nieuw begin.

op

In tranen zit hij naast me. Hij praat over al die jaren dat hij op deze school zat. Bijna zijn hele leven. In het begin van het jaar ging het nog over de ‘kussenruimte’ waar hij bijna iedere dag wel een keer zat tijdens zijn basisschooljaren. En over hoe’n hekel hij aan die ruimte had. Nu gaat het over de leraren en leraressen. Over de meesters en juffen die hij na dit jaar nooit meer zal zien, en over de leraren en leraressen van het voortgezet onderwijs. En over meester Chris, bij wie hij zo vaak even heeft gezeten als alles hem teveel werd. Hij huilt omdat hij na dit jaar geen lol meer met ze kan maken. Van zijn 5e tot zijn 16e zit hij al op deze school. Speciaal onderwijs. En speciaal is het voor hem. Zelf kan ik me niet heugen dat ik zo’n verdriet had als ik van de ene school naar de andere ging. Wel herinner ik me nog veel van zowel de meesters en juffen van de kleuterschool, basisschool als het voortgezet onderwijs (en bijna alle opleidingen erna ook). Blijkbaar gaat die band tussen leraar en leerling dieper dan ik in eerste instantie dacht. Maar bij de Regenboogprins speelt er meer. Als eerste dat afscheid nemen voor hem zwaar weegt op het moment dat het gaat gebeuren. Maar ook, zo vertelt hij mij, dat hij altijd heel erg zijn best heeft gedaan en dat dat zwaar was, en dat hij daar nu helemaal opnieuw mee moet beginnen. Want op een nieuwe school kent hij niemand en kent niemand hem. De docenten niet en de studenten niet.Hij ziet er tegenop. Lees verder →

Relationeel werken

op

Relationeel werken vraagt om een gesprek vanuit gelijkwaardigheid, dat is de kern van een vruchtbare dialoog. En gelijkwaardigheid hangt samen met het accepteren van verschillen, het omarmen van variatie, het besef dat alle menselijke eigenschappen in meerdere of mindere mate voorkomen en een functie hebben voor de groep. Er is een open blik nodig om de volle complexiteit  van de interactie tussen mensen en hun dynamische omgeving te aanvaarden en niet naar reductionistische modellen te grijpen omdat we daar minder angst bij voelen. Controle is in dit geval contraproductief, want met het schrappen van complexiteit gooi je het kind met het badwater weg.
Floortje Scheepers (Mensen zijn ingewikkeld)


De afgelopen jaren heb ik veel meegewerkt binnen de jeugdzorg, op het gebied van samenwerking met ouders binnen pleegzorg en gezinshuizen, maar ook door veel te praten met mensen die opgegroeid zijn in de jeugdzorg. En doordat ik zelf veel contact had met jeugdzorg door de zorg voor mijn eigen pleegzoon. Ik heb daar ontdekt hoe waar het bovenstaande is. Hoe je je een nummer kan voelen door iedere maand dezelfde stomme vragenlijst in te moeten vullen. Lees verder →

Wees moedig

op

Vandaag postte een vriend de volgende foto op zijn Social media.  ‘Bingo!’ dacht ik. Het thema ‘moed’ kwam me tegemoet dit jaar. Want het was een weerbarstig jaar. Een jaar waarin ik optrok met moedige mensen, die ondanks weerstand en tegenstand zichzelf kwetsbaar opstelden om gelijkwaardigheid te bevorderen. Maar ook een jaar waarin ik me geconfronteerd voelde met vastzittende systemen.  Het vergde moed om iedere keer weer op de bres te staan voor mensen die als minder of kwetsbaar worden gezien. Mijn eigen Regenboogprins hoorde daar ook bij. Lees verder →