Vrouwendag – deel 1 – oma

op

Toen ik twintiger was, sloeg ik het nooit over: Internationale Vrouwendag. Het was een moment waar emancipatie en wereldwijde verbondenheid samen opgingen. Vaak organiseerde ik een bijeenkomst. De laatste 10 jaar is de dag echter vaak aan me voorbij gegaan, voor ik het wist was het  half maart en realiseerde ik me spijtig dat ik het weer vergeten was. Dit jaar is anders want het is een jaar van verandering en reflectie en internationale vrouwendag past in mijn  denkproces.

Oma, de 3e vrouw van rechts in de bovenste rij.

Aan een pilaar in mijn huis hangt deze foto. Mijn oma, de 3e vrouw van rechts op de bovenste rij, tijdens een bijeenkomst van de vrouwenvereniging van haar kerk. Mijn oma had een goede baan bij een breifabriek, vertelde mijn moeder. Totdat ze ging trouwen; toen moest ze van mijn opa als arbeider gaan werken in een koekjesfabriek.  Lees verder →

Benni alias System Crasher

op

Vorige week viel mijn oog op een beschrijving van de film ‘System Crasher’. Nora Fingscheidt, de regisseur van deze film ontving in 2019 een prijs voor de cinematografische vernieuwing tijdens de wereldpremière in Berlijn. Deze week ben ik hem gaan zien. Een film waarbij ik soms huilde, soms inwendig vloekte en soms grijnzend en glimlachend naar keek. De film laat haarscherp de liefde en doorzettingskracht maar ook de machteloosheid en soms lafheid van ouders en hulpverleners zien en een falend systeem waarin kind, ouders en hulpverleners verdwalen. De film laat ook de veerkracht van een kind zien, Benni, die zich hoe dan ook niet op z’n kop laat zitten. En het gevaar dat een kind kan zijn voor zichzelf en zijn omgeving als hij of zij zichzelf niet kan beheersen.
Een film waar iedereen die iets met jeugd te maken heeft, naartoe moet wat mij betreft.

En ga er zeker over doorpraten want je moet het wel even verwerken en dilemma’s zit de film vol mee. Met een fantastische 11-jarige actrice. By the way, het is geen leuke film. Dan ben je bij deze gewaarschuwd.

 

 

Spooktocht

op

De Regenboogprins wordt groter. En dat leidt tot allerlei nieuwe ervaringen als (pleeg)moeder. Afgelopen week wilde ik op een avond nog even een wandeling maken. Ik verleidde de Regenboogprins om mee te gaan en we gingen op pad met krijtjes en zaklantaarn om een speurtocht te maken. De prins rende vrolijk vooruit, maar niet meer dan 25 meter; hij zorgde ervoor dat hij mij bleef zien. De pijlen die mij de weg wezen als speurder fungeerden op deze manier vooral als vertrager (en de bijbehorende ergernis) omdat ik natuurlijk al lang bij de pijl was als hij hem had getekend. Op een gegeven moment veranderden de pijlen in spoken. Was het een aankondiging voor wat er daarna gebeurde?

‘Je mag ook wel wat verder vooruit lopen’ hoorde ik mijzelf zeggen. ‘Dan wordt het een echte speurtocht en moet ik je ook echt zoeken.’  Ik verwachtte eigenlijk dat hij het niet zou doen, maar plotseling rende hij vooruit en riep ‘okay! Maar dan wordt het echt moeilijk hoor!’
Ik kon eindelijk een beetje vaart maken en liep vergenoegd de pijlen van de Regenboogprins te volgen. Een paar minuten ging dat goed.

Lees verder →

Waardevol werk

op

Gisteren was op de Christelijke Hogeschool Ede waar ik werk de première van de filmreeks ‘Samenwerken tussen ouders en pleegouders’ (een project dat mogelijk is gemaakt door het programma ‘Versterken van de kracht van pleegouders’ van de NVP, Jeugdzorg Nederland, VNG) n.a.v. een onderzoek waarbij ik als interviewer en regisseur betrokken was. De filmreeks is geïnitieerd en ontwikkeld door het Lectoraat Jeugd en Gezin, aangestuurd door lector Martine Noordergraaf.

Illustratie: Jedi Noordergraaf

Het was een bijzonder moment waar allerlei organisaties bij elkaar zaten.
Kunstenaars, filmmakers, professionals, pleegouders, ouders en onderzoekers bekeken twee korte films en gaven hun reactie. Ik word zo blij van dit soort momenten. Een inclusief moment waar iedereen na moet denken over hoe hij of zij zijn woorden formuleert omdat allerlei betrokkenen aanwezig zijn.
Pleegouders, ouders en professionals kunnen veel meer samen afstemmen dan er tot nu toe gebeurt. Onderzoekers kunnen de weg wijzen naar wat werkt in samenwerking, door mensen (professionals, ouders, pleegouders) in de praktijk te interviewen en zo de praktijk beargumenteren en richting geven aan mogelijkheden. Kunstenaars, filmmakers, verhalenvertellers,  theatermakers, tekenaars kunnen in beeld brengen wat moeilijk is om te zeggen. Kunnen ruimte geven aan emoties en verbeelding en zo de cognitie en abstractie voorbij gaan. Ik ga ervoor om hier aan bij te dragen.

Dankbaar dat ik hier aan mee mocht werken. Via deze link kun je de films en de onderzoeksrapportage lezen.

Versterken van de kracht van pleegouders

 

Inspirerend weekje

op

Soms heb je van die weken waarin je je heel bewust voelt leven. Ik geloof dat dit er zo eentje is. Niet dat alles me lukte deze week. Zeker niet. Maar het was gewoon leuk en enerverend.
Het begon maandag met een boeiend gesprek met studenten.
Op dinsdag ging ik naar een Nifert-bijeenkomst. Een bijeenkomst waar theologische academici, beleidsmakers en praktijkmensen elkaar ontmoetten. Een leuke meeting en alweer een boeiend gesprek.
Woensdagavond bezocht ik met twee blondines de voorstelling ‘God is een moeder’ van theater Oostpool en Zina. Het was zo leuk dat we tot laat in de avond bleven hangen en dat moest ik de volgende dag natuurlijk betalen.
Donderdag werd dus een relax-dagje waar ik vooral tijd aan de Regenboogprins besteedde. Oh ja.. en ik had een leuk gesprek met een pleegzorgorganisatie (Entrea Lindenhout) over mijn nieuwe expositieplaats in Cultura Ede. Vandaag eindigde mijn werkdag met zo’n leuke brainstorm (met weer allemaal superleuke blondies) dat ik nu eigenlijk door wil met het schrijven van een projectplan. Alle dingen die ik deze week beleefd had kregen een plek in die brainstorm. Over inspiratie gesproken.  Later meer daarover. Toen ik thuis kwam namen mijn lief en de Regenboogprins mij mee uit eten omdat het Valentijnsdag is.
Wat een leuke dagen. Wat een vruchtbare week. To be continued wat mij betreft.