‘Het is te zwaar voor hem’ na een paar dagen school van de regenboogprins zat ik als pleegouder aan tafel naar de juf en de orthopedagoog te luisteren. De boodschap overdonderde me, maar met verve verdedigde ik de kleine regenboogprins. 

Op dat moment wist ik nog niet hoe de boodschap door zou werken in onze kleine familie. Lief en ik wisten niet goed wat te doen. Uiteraard schakelden we zoals altijd direct een aantal meedenkende deskundigen in, dat kunnen we. Maar naar de prins zelf werden we streng, want we wilden zo graag voorkomen dat hij straks van school gestuurd zou worden.

De regenboogprins voelde de spanning en in plaats van de rustige plek die hij bij ons thuis had, werd hij geconfronteerd met onze strijd. Dat deed hem geen goed. Plotseling kwamen er de driftbuien terug, die er al een tijd niet geweest waren. De maaltijden en het bedritueel werden een bron van conflict. De prins zat iedere dag een aantal keer op de trap en moest daarna heel hard huilen omdat hij zo boos tegen ons had gedaan.  Ondertussen raakten lief en ik ook van streek en voelden we de kwetsbaarheid van onszelf, wat als dit zich door zou zetten? Konden we hem wel het thuis bieden dat we zo graag wilden? We voelden ons bang en machteloos en hadden samen een paar lange en moeilijke gesprekken waarin we het niet direct eens werden. Zo leek het bijna alsof we alledrie op onszelf kwamen te staan.

Tijdens een driftbui twee dagen geleden besloot ik om te vragen of hij kon vertellen waarom hij telkens zo boos was. ‘Ik mag de hele tijd niets van jullie’ brulde hij. ‘Ik ben gek, ik voel me de hele tijd gek’.  Hij legde zijn hoofd op de bank en huilde heel hard. Ik ging naast hem zitten en vroeg of ik hem mocht troosten. Toen de regenboogprins op schoot was geklommen zei ik dat ik het ontzettend knap vond dat hij had gezegd wat hem zo dwars zat. Ik was echter nog steeds mijn eigen spanning niet kwijt. Was er iets ergs aan de hand? Wat gebeurde er in het hoofd van de prins? Opnieuw ging de volgende schooldag niet goed en ik voelde een diepe pijn en bezorgdheid.

En toen kwam lief thuis. Hij had een engel ontmoet die tegen hem had gezegd dat hij op moest houden met strijden. ‘Heb lief! Ga uit die strijd!’ Zei ze.

Lief speelde die middag en avond als vanouds met de regenboogprins. De maaltijd werd gezellig en de prins wist van opluchting niet hoe gek vrolijk hij kon zijn. Hij kwam ons de hele tijd een kus geven. Met verwondering keken we naar onze prins. We hadden ons laten vangen door onze angst en bezorgdheid en dat had een enorm effect op het zelfvertrouwen van de prins gehad.

Vanmorgen zei ik tegen de prins dat lief en ik nog met elkaar hadden gepraat over zijn woorden. Dat we samen met hem zouden kijken naar de dingen die wel mogen in plaats van de dingen die niet mogen. De prins zat stil te luisteren: ‘Bedoel je te zeggen dat ik gelijk had?’ Zei hij toen. Ik bevestigde dat.  De prins lachte en ging wat rechter op zitten. ‘Nu voel ik me nog steeds wel een beetje gek, maar wel vrolijk gek’ zei hij.

‘Jullie zijn alleen af en toe streng hoor’ zei hij vervolgens. Ik bracht een jongetje naar school die zich weer thuis bij ons voelde en ik voelde zelf opnieuw de grote verwondering en dankbaarheid voor het vertrouwen en de weerbaarheid van de regenboogprins.  Lief en ik gaan vanmiddag op school ons best doen voor onze kleine prins en laten ons niet meer leiden door angst, woede en bezorgdheid.

Over de complexiteit die de regenboogprins omgeeft ga ik ook nog een keertje bloggen. Want oei, wat een invloed heeft ‘niet samenwerken’ op een kind.