42 jaar geleden zat ik samen met zo’n 100 andere kinderen in de Olde Weme in Ommen. Om me heen een geschreeuw van jewelste en wat angstig voor wat er komen zou. Maar al gauw zat ik gekluisterd aan het grote doek, waar een jong prinsje werd geboren. Het hertje Bambi. Nietsvermoedend en vol plezier keek ik naar het eerste deel.. Totdat alles misging.

Het bos vloog in brand en Bambi’s moeder ging dood. Tranen met tuiten huilde ik bij het zien van mijn eerste Disney, Inmiddels vele disneys verder heb ik me redelijk gewapend. Ik slik moedig mijn tranen in. Maar vandaag… Vandaag ontmoette ik mijn 2e Bambi in de vorm van een Dino. Opnieuw nietsvermoedend ging ik naar de bioscoop met drie jonge prinsen en mijn eigen lief.

na een zoektocht naar een verloren drie-d bril, een opnieuw gevulde bak met popcorn, een colafles je dat op de grond viel over de broek van lief en in de tas van een boze mevrouw voor ons zakten we uiteindelijk achteruit en genoten van de film. Totdat de regenboogprins zag dat de papa van de Dino verdronk in de rivier. Toen vond hij het niet leuk meer en kroop in tranen op mijn schoot. Gelukkig ontmoette de eenzame Dino daarna Spot, een klein mensje dat veel leek op een hondje.

De film werd weer leuk en samen zaten we te schateren van het lachen. Ik dacht; gelukkig het ergste is voorbij. En aan het einde kwam alles best wel weer goed. Spot, die alleen op de wereld was, ontmoette een nieuwe mensenfamilie waar hij deel vanuit mocht maken. Op dat moment draaide de regenboogprins zich om naar mij en huilde tranen met tuiten. En ik ook. Samen keken we hoe de Dino tenslotte ook zijn moeder en broer en zusje weer vond. Al snuffend liepen we de bioscoop uit, een beetje beschaamd om onze tranen. De twee andere stoere prinsen en mijn lief liepen achter ons. Bij het avondeten spraken we nog even na over de film. ‘Ik m.oest huilen toen Spot een nieuwe familie kreeg’ zei een van de stoere prinsen. ‘Ik ook’ zei de ander.  De enige die blijkbaar vrij neutraal naar het geheel had gekeken was mijn lief. Gelukkig maar.

Enfin, heb ik met drie kleine prinsen, mijn kindertrauma nog eens dunnetjes over gedaan. En zeg nou zelf, het klopt toch dat je moet huilen als er iemand dood gaat in de film? En ook als er iemand weer heel gelukkig wordt?