Als ik mijn studenten een opdracht geef doe ik vaak zelf mee. Zo schreef ik een paar weken geleden deze Spoken Word. Hij past wel bij de kersttijd vind ik.

Opnieuw geboren

In het begin liet God alles ontstaan.
Land en zee
Zon en maan
En zo begon de dans van het bestaan.

Land en zee
vogels, sterren, mensen
Alles danste mee
Het leven was geboren.

En uit leven kwam nieuw leven.
En uit iedere dood
kwam weer nieuw leven.
En het leven ontwikkelde.

Mensen werden geboren
Zagen sterren en wolken en bogen aan de hemel
droomden, dansten, huilden, hoopten
En dachten over toen en dan.

Er werd gedacht, er werd gevraagd, er werd verwacht.
De mens dacht aan toekomst en kracht
en reizen naar planeten en sterren.
En wonen in de ruimte
en robots.
En kunstmatige intelligentie.
En aan nooit meer huilen.
En aan altijd succes.
En aan hoe alles zo effectief mogelijk georganiseerd kon worden.

De mens dacht aan dreiging
van water over land
van stormen
en orkanen.
Aan verdwijningen van vogels, de tijger
En stikkende vissen in een plastic drab
die ooit een schitterende blauwe oceaan was.
De mens besprak het met God.

De ene mens plantte daarna een boom.
De ander kocht een huis op een heuvel.
Daar waar de zee niet kon komen
en de vijand ook niet.

En ik?
Ik weet het niet.
Ik denk en hoop en leef
en geef wat ik leef aan wie voor, naast en na mij geboren is.

En ik luister naar mijn liefste die hetzelfde doet,
maar dan anders.

En ik luister naar een kleine jongen
gebutst, beperkt en zo bang.
Die zijn hand iedere dag in mijn hand legt
verbonden, vertrouwend zo goed als het kan.
Die spreekt over luchten waar wolken in horen
en nachten waar sterren worden geboren.
Die de maan kan zien als een vleugel van een engel
een teken aan de wand
van God
die iedere dag opnieuw
ons vraagt geboren te worden
en vanuit verwondering en respect
in ons universum
te dansen, te dromen, te huilen, te sterven
En te zien dat het goed is.