God wist alles, maar niet of hij wel bestond.

Toon Tellegen schrijft af en toe boekjes over God. Boekjes met verhalen. Ik kan ze nooit laten liggen in de winkel. Koop ze als geschenk voor mijn lief en lees ze vervolgens zelf. Op de achterkant van het boekje ‘God onder de mensen’ staat dat de schrijver op weergaloze wijze speelt met onze ideeën, gevoelens en verlangens over het bestaan van God in de wereld: diepzinnig en ongelooflijk geestig. Ik denk dat ik dat ook zo ervaarde. Soms las ik vertederd, dan vol bewondering, dan weer vond ik God wreed. Zoals Toon Tellegen dat als geen ander kan, werd ik meegesleept in de wereld van het mysterie, daar waar je de waarheid proeft zonder hem te kunnen vertellen. Niet zo zeer God’s waarheid,  maar wel die van mensen.

De waarheid over hoe God ervaren wordt, over wat mensen denken en hopen en verlangen als ze aan God denken, over teleurstellingen en verwijten en woede. Zelf was ik ook soms verontwaardigd, dan vrolijk, dan ontroerd en soms had ik diep medelijden met die God in dit boekje. De verlaten God, de eenzame God, de God die niet wist wat liefde was. Maar ook de God die een intiem contact heeft met de doden. Het is een prachtig boekje. In het voorwoord schrijft Toon:

Waarom schrijf ik over God? Over God – wie hij ook is – weet niemand meer dan ik, en niemand ook minder. Over God heb ik absolute zekerheid en ook absolute onzekerheid, verder over niets. Daarom kan ik vrijmoedig over hem schrijven, zonder schroom, zonder wroeging, zonder angst, zonder spot, zonder bitterheid, zonder jaloezie, zonder wrok, zonder vooringenomenheid, zonder terughoudendheid, zonder illusie, zonder sarcasme, zonder rancune, zonder ontzag, zonder mededogen, zonder hoop en zonder zijn naam te misbruiken.