“Charissa, hoe ziet de wereld van de oneindigheid er uit?” vraagt de regenbooprins vandaag als ik hem uit school haal. “Ehm….” zeg ik.

Ik denk er even over na en zeg dan: “In de wereld van de oneindigheid weten we alleen maar het begin van alles. Het einde weten we niet. We weten niet hoe het eindigt en of het eindigt, we kunnen alleen maar terugkijken naar een begin. Bijvoorbeeld als het gaat om het universum. Als de aarde het begin is, kunnen we oneindig ver de ruimte in. De ruimte is verder dan wij kunnen denken.

“Is de wereld van de oneindigheid ook onze wereld?” brengt de prins in en vervolgt direct “ik denk het wel want als ik naar alle kleine steentjes kijk in het asfalt en probeer die te tellen, dan lukt dat nooit. En als ik dood ga en verschimmel, dan groeit er weer nieuw leven uit mij. En als er vandaag een mens wordt geboren en morgen weer dan blijven er maar mensen komen.”

We denken beiden even na over hoe het zit met de oneindigheid. “Als ik dood ben kan ik me niet meer bewegen, dat lijkt me niet leuk” zegt de prins dan. Blijkbaar denken we toch allebei aan een zekere eindigheid nu. “Als je dood gaat, voel je je lichaam niet meer zoals je dat nu doet. Je laat je lichaam achter en je geest reist verder naar God” zeg ik, me realiserend dat ik dat louter en alleen op ‘geloof’ baseer. Uiteraard vraagt de prins hoe ik dat weet. Ik vertel hem dat niemand die dood gegaan is dat goed heeft kunnen vertellen, maar dat er wel mensen ‘bijna dood’ waren die de gedachte bevestigen. De prins snapt het niet. Ik ook niet eigenlijk, maar dat de wereld een stuk oneindiger is dan hij was voordat we dit gesprek begonnen, weten we nu wel.