Mijn dag begon met het lezen van een post op Linked In, waar een verpleegkundige vertelde over twee oude mensen die stervende zijn. Voor ze naar binnen ging voelde ze zich zwaar. Het leek haar een moeilijke en pijnlijke situatie. Wat ze aantrof was echter totaal anders, ze ontmoette twee mensen die haar liefdevolle instructies gaven in de zorg voor de ander. En toen ze haar vraag stelde over hoe dit voor ze was antwoordden ze: Ach zuster, als je zo een mooi en vol huwelijk samen mag afsluiten. Wanneer je weet dat je geen van beide alleen achterblijft, hoe mooi is dat eigenlijk?”

Ik werd direct blij van het verhaal. Waarom? Omdat het zo rijk en dankbaar was. Hun levensvreugde raakte direct die van mij.Daarna las ik verder in het boek van de vreugde van de Dalai Lama en Desmond Tutu. Het 2e hoofdstuk heet: ‘Onze grootste vreugde ’ waarin de mannen in gesprek zijn over wat dat nou eigenlijk is. Constant gaat het over dat je betekenisvoller voor anderen wilt zijn. Dat je bij het opstaan je realiseert dat alles met elkaar verbonden is en dat je je voorneemt om die dag betekenisvol te zijn, en als dat niet mogelijk is, dat je dan in ieder geval anderen geen schade toebrengt.
Douglas Abrams vertelt dat de aartsbisschop (Tutu) ooit tijdens een training voor activisten en vredesambassadeurs die naar conflictgebieden gaan, had gezegd dat vrede van binnenuit moet komen. Wij kunnen geen vrede stichten als we geen innerlijke vrede kennen.
Het korte verhaal dat ik vanmorgen las (van Jennifer Bergkamp) met overigens een prachtige tekening daarbij, was een verhaal wat voor mij illustreert waar aartsbisschop Tutu en de Dalai Lama het over hebben.

Het is allemaal niet zo hoogdravend, het is eigenlijk heel erg simpel, omhels het leven en omhels elkaar. Iedere dag opnieuw! Dat is vreugdevol.