Afgelopen woensdag vierde de regenboogprins zijn kinderfeest. Beter laat dan nooit. Ik weet niet precies hoe andere ouders dit ervaren, maar ik kan er van te voren al erg tegenop zien, al had de prins slechts vijf gasten uitgenodigd. Maar goed, natuurlijk gunnen wij onze telg een superleuk feest, dus ik vond via het internet een naar mijn idee superleuke kindertentoonstelling.

De tentoonstelling heette Nurdius Maximus en vond plaats in fort Vechten. Ik overlegde met de regenboogprins, las samen met hem het gelijknamige boek als voorbereiding en tijdens het feest, na het taart eten en cadeautjes uitpakken, vertrokken we gezamenlijk naar het fort.

Toen we bij de kassa kwamen rekende de museummedewerkster met ons af voordat ik eigenlijk zelf wat had kunnen zeggen. Toen we allemaal onze armbandjes om hadden kon ik eindelijk vragen waar Nurdius Maximus was. De medewerkster keek me enigszins verstoord aan, dat was geen tentoonstelling maar een speurtocht en dan moesten we ons in twee groepen verdelen. We hadden daar volgens haar geen tijd meer voor en konden nu beter eerst het museum in. Een beetje overdonderd liep ik met de vijf jongens en één meisje en een wat kreunende echtgenoot het museum in.

Natuurlijk interesseerde het ze niet heel erg totdat we gelukkig bij een VR-experience kwamen en alle kids de VR parachutesprong mochten doen. Helaas waren er twee Vliegstoeltjes kapot, dus de volgende 25 minuten wachtte iedereen geduldig en ongeduldig tot ze allemaal gevlogen hadden.

Om half vijf waren we het museum door en hadden we nog tijd voor Nurdius dacht ik. Maar de museummedewerkster zei dat het veel te laat was voor de speurtocht (die we helemaal niet wilden) en dat we beter naar de Romeinententoonstelling in de andere zaal konden gaan. Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken.

Op dat moment kwam er een oudere man op ons aflopen, ik dacht ook van het museum. Snel vroeg ik hem of hij misschien wist waar de Nurdius Maximus doe-expo was. Ah ja! Die was om de hoek. Dat zouden de kinderen leuk vinden.

Eindelijk waren we op onze bestemming. gedurende een half uur werd er verkleed, met zwaarden gevochten, gekokhalsd bij het idee dat je muizen met honing zou kunnen eten, barbaar gespeeld, pis emmers gedragen met het juk. En toen was iedereen er wel aan toe weer naar huis te gaan voor de frietjes!

Een dik uur later zetten we een aantal tevreden verjaardagvierders weer bij hun ouders af. Lief en ik lagen die avond om 21.30 in ons nest en sliepen als rozen, net zoals de regenboogprins. Maar later die nacht hoorde ik vaag de stem van de museummedewerkster over dat we beter dit en beter dat konden doen. Ik draaide me om in mijn slaap terwijl ik me bedacht dat ik dit soort dingen toch moest checken van te voren.