Het ging even goed mis vandaag. De regenboogprins ontplofte toen ik hem begrensde en begon zo’n keiharde scheldkanonnade tegen mij dat ik in mijn eigen woede terecht kwam en ook ontplofte. Wat natuurlijk niet hielp maar de boel alleen maar erger maakte. Gelukkig was er lief die het conflict overnam, waardoor ik mezelf kon herpakken en de prins ook weer kon kalmeren.
Hij had vervolgens diep verdriet over alle woedende dingen die hij had geroepen. Ik kon hem even op schoot nemen en zeggen dat ik het ook niet goed had aangepakt. Dat ik niet zo woedend naar hem had mogen schreeuwen. Ik zei sorry en hij zei sorry en daarna was hij nog 20 minuten heel erg verdrietig over de dingen die hij had geroepen. En ik ook, al liet ik dat niet zo merken. Na die 20 minuten konden we weer lachen, en na nog een kleine wandeling was het echt weer helemaal goed en hebben we samen op de bank een film gekeken en later heb ik hem lekker ingestopt, waarbij hij nog een keer zei dat hij niet zo had willen schelden en ik zei dat het allang helemaal goed was en hij zich nu niet meer schuldig moest voelen.
Daarna ging ik op de bank zitten, praatte er nog even met lief over. Wat ik anders had kunnen doen en hoe we hem beter konden helpen.
En nu? Nu moet ik mezelf nog zien te vergeven. En dat is moeilijk. Ik had dit niet gewild, meestal lukt het me goed om traumasensitief te reageren. Waarom vandaag nou niet? Waarom, waarom? Heb ik dan toch last van die zeven weken Corona-maatregelen? Waarschijnlijk wel, meer dan ik dacht.
De afgelopen weken zeiden lief en ik regelmatig tegen elkaar dat de prins iets had van drie jaar geleden – hij past zich ogenschijnlijk aan – maar eronder zit een grote bron van angst en onveiligheid. En ik reageerde vandaag zoals ik ook wel eens reageerde drie jaar geleden.
Ik twijfelde of ik het zou opschrijven, maar ik merk nu dat het helpt, een beetje. Dat ik iets terug kan zeggen tegen dat hele strenge ‘ik’ deel dat mezelf keer op keer laat zien hoe ik schreeuwde vandaag. Hoe groot ik was en hoe klein de Regenboogprins ook al was hij keihard aan het schelden en schreeuwen.
Namelijk; ik ben niet volmaakt. En ik kan het ook enorm verkeerd doen soms – maar als mijn lief en mijn regenboogprins allebei van mij houden, ook als ik het verkeerd doe, dan mag ik ook mijzelf vergeven. Pfff.. ik viel. Ik sta weer op met een schaafwond. Ik heb hem behandelt met jodium en dat prikt. Ik hoop dat het morgen weer wat beter voelt.
Lieve mede onvolmaakte pleegmoeder, stel dat dit nooit zou gebeuren, dan is het kind altijd degene die het niet goed doet. Wij doen soms ook onhandig en lomp (toevallig vanochtend nog omdat ik stress had van mijn werk). De kleine prins leert dat zijn geschreeuw niet zo buitengewoon is, hoe naar en ongewenst ook.
Zolang het wordt besproken en bijgelegd is er ruimte om weer te helen. En de één heeft daar iets meer tijd voor nodig dan de ander. Wees vooral trots op de band die jullie met hem hebben waardoor dit zo raakt.
Dank Bea, dat helpt.
Dank voor jullie goede woorden! En wat een voorrecht dat ik jullie allebei ken 😉 Vanmorgen werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt; mijn oude motto en valkuil kwamen weer volop bovendrijven. Wat blijf ik het moeilijk vinden om genadig te zijn ten opzichte van mezelf…zou ik het ooit leren? Verhalen delen helpt dan, dus nogmaals dank lieve allebei!
Dank Jouktje
Dat het gebeurt, is menselijk. Dat het pijn doet, zegt iets over je grote, mooie hart. Dat je er met hem over praat en hem serieus neemt, daar zit de genezing, voor jullie beiden.
X
Dank Irene.
Ha Charissa, je lijkt wel een mens. Maar dan wel eentje die heel open is. En eerlijk. En kwetsbaar. Wat heb je het goed op gelost samen met je prins en lief. Respect hoor.
Ha ha ha… zou het dan toch waar zijn? Dank Arie.
Zo herkenbaar. En zo menselijk. Erover praten en het weer goedmaken…daar draait het om!
Dank je wel Lauren.