Toen ik klein was zat ik samen met mijn zusje op het bed en luisterde naar de stem van mijn vader of moeder terwijl zij voorlazen uit ‘Bruun de beer’. Waar twee grote broers per ongeluk de knuffelbeer Bruun van hun zusje uit het raam hadden gegooid. De beer bleek uiteindelijk op een paal in het water van de gracht te zitten. Ik voelde me medeschuldig met die broers om wat ze gedaan hadden. Later, toen ik zelf kon lezen verslond ik alle verhalen van Rozemarijntje. Met kerst hoorde ik het verhaaltje van ‘twee domme kindertjes’ en ook daar voelde ik mij medeschuldig. Hoe hadden die kindertjes zo dom kunnen zijn.  Toen ik groot was dacht ik verlost te zijn van WG van der Hulst.

Maar ja.. Ik ging in Utrecht wonen en reed regelmatig langs de WG van der Hulst school. En ik ontmoette een collega die een ware fan is van deze pedagoog. Hij wist mij te vertellen dat de schrijver zelf les had gegeven op de school waar ik zo vaak langs fietste en zat vol verhalen over alle plekken in Utrecht die terug te vinden waren in zijn boeken. Bijna, bijna ging ik overstag en ik las nogmaals een verhaaltje van hem uit een boekje dat ik van mijn collega mocht lezen. Maar nee. ik voelde me direct weer ingekapseld in de sentimenteel wollige sfeer en was blij dat ik voor altijd van W.G. van der Hulst verlost was. Totdat mijn collega het volgende gedicht aan mij stuurde. Toen wist ik dat dat een illusie was. En bedankt collega. En bedankt Bernlef.

In memoriam W.G. van de Hulst

Nog steeds voel ik mij zo:
mijn schoen verloren midden op het kruispunt
schuilend onder een zeil tegen regen en politie
grijp ik ’s nachts plotseling naar mijn oren:
of ze er nog zitten allebei,
niet afgeknipt door de scharensliepers van de koning, twee slanke barbaren.

Dank u voor de angst: de puntmuts op zijn paard,
steeds was hij daar langs de rand van mijn kinderland galopperend,
als een mistige pop spring hij ’s nachts uit het behang en doorzocht mijn zakken,
was op de gang mijn eigen schaduw,
die ik met schoen gewapend denderend trof
het hele huis wakker natuurlijk.

J. Bernlef