Lieve Regenboogprins,

Vandaag is de laatste dag dat je 15 bent. Negen jaar geleden op deze dag wist ik nog niet van je bestaan af. Ik wist nog niet welke rijkdom het leven met jou mij zou gaan geven. Ik had je grote ogen nog niet gezien en je humor nog niet bemerkt. Ik had nog nooit geluisterd naar jouw geheel eigen kijk op het leven. Ik had je zachte handen en je soepele slanke maar stevige lichaam nog niet geknuffeld. Ik kende mijn eigen woede en frustratie nog maar een klein beetje, door jou leerde ik die beter kennen en ik leerde er ook beter mee omgaan. Net zoals mijn tranen. Ik wist niet dat de tranen die er in mij waren veel meer zouden gaan vloeien, zowel van verdriet als van ontroering. Ik wist ook nog niet dat mijn professionele rol in het leven zou veranderen van begeleider naar ‘vrijwilliger’ en ‘cliënt’ en ‘moeder’ en dat dat zou betekenen dat ik plotseling zou worden gezien als iemand die het niet wist in plaats van iemand die deskundig is.  Ik wist nog niet dat ik daar veel van zou leren en dat ik het niet op me zou laten zitten.  Ik wist niet dat ik voor jou zou vechten als een wolf voor haar welp, samen met mijn lief. Ik wist niet dat ik zou leren onderscheiden wie iets voor jou en voor ons wilde betekenen en wie vooral een baan had.  Ik wist niet dat onze familie en vrienden onvoorwaardelijk ook van jou zouden gaan houden. Ik wist ook nog niet dat de familie die jij al had ook in jouw leven zou blijven en dat ik daarin een grote rol zou spelen.  Je zus, je moeder, je vader, je andere pleegmoeders, oma’s, tante’s, ooms, vrienden. Ik wist niet dat ik daarvoor telkens opnieuw voor jou zou moeten kiezen, om te faciliteren dat iedereen die in jouw hart woonde jou ook kon blijven zien. Ik wist nog niet hoeveel tijd me dat zou gaan kosten, maar ik wist ook niet hoeveel bijzondere ontmoetingen dat zou gaan geven. Ik wist niet dat ik ook een familie erbij kreeg via jou.

Ik wist nog niet dat jij door de schrik van het weg moeten van de plek waar je zo graag was, een litteken zou dragen waardoor je al die jaren bang zou blijven dat je weer ergens weg zou moeten. Dat je daarom liever niet groter en zelfstandiger wilde worden. Ik wist ook nog niet dat jij ons langzaam leerde vertrouwen, dat je steeds meer ging geloven dat wij altijd bij jou zouden blijven, en jij bij ons, ook al zou je volwassen zijn en op een andere plek wonen. En dat er naast ons andere mensen zijn die altijd bij je blijven.
Jij geloofde dat omdat je zag dat onze ouders dat ook bij ons deden. En dat de mensen die al in je leven waren voordat je ons ontmoette, er nog steeds zijn. En zo werd de toekomst steeds een beetje minder spannend voor je.

Ik wist toen nog niet dat je ieder jaar op deze dag, de dag voor jouw verjaardag een beetje verdrietig was omdat je afscheid zou moeten nemen van de leeftijd die je had en een nieuw getal het komende jaar met je mee zou reizen. Dat je afscheid zou nemen van het getal dat je dierbaar was geworden. Dat ik je daarna liefdevol een nachtzoen zou geven en beneden de kamer zou gaan versieren en cadeautjes  klaarleggen voor de fantastische jij die jij bent.

Als ik toen had geweten dat de weg die we met z’n 3en en later met de lieve hond erbij, als een prachtige maar loeizware en soms ook gevaarlijke bergroute omhoog zou leiden naar dit moment, had ik me misschien afgevraagd of ik er wel toe in staat zou zijn. Ik weet zeker dat ik had getwijfeld aan mijn eigen kunnen en vertrouwen in mijzelf.

Maar gelukkig wist ik het niet. En ik ben blij met deze plek, waar ik nu sta, ergens halverwege de berg. En ik ben trots op iedereen die in al die jaren telkens heeft gedurfd zich kwetsbaar te tonen, slagend en falend, zorgzaam en sorry zeggend, gevend en ontvangend. Iedereen die met jou en ons verbonden wilde blijven en meeliep op dat prachtige en soms moeilijk begaanbare pad die berg op. Dit is jouw laatste dag van je 15 –  jarige leven. Morgen ben je 16!

En ik ben dus al zoveel jaar zo blij met jou.
Dank je wel kanjer dat ik één van jouw moeders mag zijn.