Uit het Zeeuwse plaatsje Axel gehaald bij een auto-restaurateur. Tijdens de eerste reis ermee in Engeland crashte de motor ergens in Wales in the middle of nowhere. Een jaar later en een nieuwe gereviseerde motor rijker, opnieuw in Engeland lekt er olie. Via een oude VW-liefhebber werd de camper gerepareerd en kwamen we er achter dat de Wiellager ook stuk was. Ook dat gerepareerd en verder maar weer.

Een jaar later in Spanje nog een keer een Wiellager. Door de Spaanse ANWB naar Santiago gereden waar in een oude garage een kanjer van een reparateur de hele stad afzocht naar een nieuwe Wiellager. Vanaf die tijd altijd een reserve bij ons en nooit meer pech. Vier jaar trekken door Spanje en Portugal. Langs de kust, door het binnenland, genieten van de zon en de Spaanse cultuur. Vorig jaar kon plotseling de zijdeur niet meer open, wat wat jammer was aangezien we er wel ongeveer in woonden. Maar ook dat was eenmaal thuisgekomen zo weer hersteld. Ondertussen zwaaiden en zwierden we naar onze kornuiten, de zogezegde VW-oldtimers groep. We hadden dan wel geen 2 of 1, maar wel een 3 en een heuse old-timer die met zijn bruine kleur een jaren70-sfeer uitstraalde. Op campings kwam de een na de ander even aan om de wagen te bekijken van buiten en van binnen. Op de snelweg klonk onze hoge claxon vrolijk als we een 1,2, of 3 passeerden. En okay, als er een 4 of 5 zwaaide, zwaaiden we vriendelijk terug, terwijl we toch wel wisten dat het geen ECHTE was.

Enfin. afgelopen jaar liet ik mij de opmerking ontvallen dat ik de camper echt heel mooi vond, maar dat ik er niet zo snel alleen mee op stap zou gaan. Nee, ook niet met de regenboogprins. Teveel risico op omderdelen die het plotseling niet meer deden. En buiten dat ik nu wist dat een Wiellager bestond, bleef mijn autokennis nihil.

Het gevolg laat zich raden. De T3 is verkocht en we rijden in een T5 . Plotseling zijn wij gewoon. Een van de velen. Familie Doorzon.  De 1,2 en 3’s passeren ons zonder te zwaaien of doen dat aarzelend. Geen hond is onze camper komen bekijken vandaag.   Vind ik het jammer? Mijn romantische deel wel. Maar de praktische ik is wel blij. Hier durf ik ook in mijn eentje mee op stap. En mijn lief is nog steeds de moeite waard om bewonderend te bekijken.