Sinds een paar maanden heeft de regenboogprins een nieuwe fascinatie. Hij verzamelt, knutselt en print allerlei maskers. En het liefst zo monsterlijk mogelijk. Aan de deur van zijn slaapkamer hangt een piratenschedel en een briefje met een eruit stekende monsterhand er aan geknutseld, waar op staat geschreven; ‘kamer van J’.

Vervolgens struikel ik over een tas vol spookmaskers, en als hij gaat slapen en ik zijn slaapliedje voor hem zing staart het op de vrijmarkt gevonden screammasker mij van een afstandje met holle ogen aan. Ik voelde me de afgelopen maanden er wat onbehaaglijk onder. Zelf was ik als kind doodsbenauwd voor monsters,  ik probeerde ze vooral niet te zien.

Op internet vond ik wat opbeurende berichten van yogajuffen die zeiden dat er niets aan de hand is, kinderen tekenen monsters om zichzelf te verweren. Ik vond er best wat in zitten, maar toch… ik vroeg aan de regenboogprins of hij zelf ook bang was voor de monstermaskers en hij beweerde van niet. Hij vond ze juist leuk. Grappig.  Ik vroeg het aan de psycholoog, en ook die zei; zolang hij niet bang is, is er niets aan de hand.

Okay, helder.. maar kan hij dan niet een beetje een leuk monster kiezen? Ik kocht een Shrek- masker voor hem. Die vond hij wel leuk, maar vooral voor mij had ik het gevoel. Als de tekeningen van monsters me wat te bar werden sommeerde ik hem om ook maar weer eens wat aardige vrolijke monsters te tekenen. Het resultaat was zo mogelijk nog erger, duivelse lachjes en sardonische grijnzende oma’s en clowns keken mij dan aan.

Dus, ik besloot om ergens in mijn herinnering een verbindingspunt te zoeken. Waren er monsters waar ik als kind niet bang voor was? Langzaam verscheen op mijn netvlies die oude zwartwitserie van de Addams Family. Het enige monsterprogramma dat ik niet eng vond. Ik zag mezelf plotseling als de moeder met lange zwarte haren en Lief als mijn charmante echtgenoot en de regenboogprins als het spookachtige zoontje (de lichaamsproporties wat aangepast).

Dit weekend zijn we even op de camping. En bij de ingang, aan beide kanten van onze tent zit een geel geknutseld monster. Eigenlijk voelt dat heel veilig. Ze bewaken onze tent. Geen eng wezen durft meer naar binnen. En als ze dat toch doen dan ontmoeten ze drie aardige monsters, maar wel zeker monsters.