Ik geloof dat er soms ogenblikken zijn, dat zijn dan misschien die vreemde toestanden waar je gewone verstand zich tegen verzet, dat je je bewust wordt van een ander verband. Bewust worden is te sterk uitgedrukt. Je doorziet het niet, je begrijpt het niet. Iets in je, dat diep zit, buiten het bereik van je denkende en handelende ‘ ik’,  voelt het alleen.

Uit de minibieb bij mij in de buurt haalde ik het boek ‘De ingewijden’ van Hella S. Haasse. Mijn ouders stimuleerden mij als kind altijd om te lezen, maar ik ben niet opgegroeid met het lezen van literatuur, dus veel schrijvers leerde ik pas kennen toen ik volwassen was. Hella Haasse leerde ik zelfs pas een paar jaar geleden kennen toen een vriendin een boekje van haar gaf.Ik was direct verkocht, en toen ik dit boek in de minibieb zag staan, nam ik het gelijk mee. In 2011 is de schrijfster overleden. Het is dus al een wat ouder boek. De eerste druk verscheen in 1957.
Maar wat een verhaal, wat een meesterschrijfster. Een fantastisch in elkaar geweven plot, met constant eronder de vraag naar de waarde van het leven, de zoektocht naar wat echt is en waarachtig binnen de context van familie, traditie, tijd en toeval.
Terwijl ik het  boek las, was er in mij een diep verlangen naar herstel van al die dingen die verkeerd gegaan waren, van wat onherroepelijk verloren zou gaan. Maar steeds meer werd dat verlangen getemperd.
Het boek ging over mijn lijfspreuk:  ‘niets boeit mij zo als de mens, die wondere worm mens, die kruipt en vecht om vleugels te hebben.’  Deze spreuk van Griekse schrijver Nikos Kazantzákis, mijn herinneringen aan het eiland Kreta en het verhaal met zijn links naar de Griekse mythologie, hielden mij in de ban de afgelopen dagen.
Breng ik het terug naar de minibieb? Nee. Het boek krijgt een plekje in mijn boekenberg. Mocht je zin hebben in een mooi verhaal, pijnlijk en dramatisch, maar niet depressief, mocht je mij kennen, kom het gerust een keertje lenen.