Edited in Prisma app with Cartoon

OPGETOGEN

Ik herinner me nog dat kereltje van 7 dat daar stoer voor me uit liep met mijn tas, die hij voor mij droeg. Dat ventje met die grote ogen die me iedere dag verraste met zijn bijzondere verhalen. Dat kereltje dat zijn verdriet de wereld in schold en de tafels en stoelen in de klas verschoof. Die lieve kleine prins die ik dag aan dag naar school en weer terug reed. Opgetogen was ik en met mij vele anderen. Vrienden, kennissen, familie, juffen, meesters en hulpverleners leefden mee. Hoe moeilijk soms ook, iedere dag ervoer ik ook die opgetogenheid. De blijdschap om deel uit te mogen maken van zijn leven. Om heel dicht bij hem te kunnen leven.  Ik vertelde, ik schreef, ik fotografeerde en bracht onze gezamenlijke avonturen in beeld met zijn toestemming.

INGETOGEN

Inmiddels is de Regenboogprins 15 jaar. Mijn blijdschap is eigenlijk nog steeds even groot. Maar het uit zich anders. De Regenboogprins gaat op geheel eigen wijze door zijn puberteit, zoals dat bij hem past. Hij neemt waar hoe zijn lichaam verandert. Hij wordt zelfstandiger. Verbaasd zie ik hem op feestjes korte gesprekjes houden met mensen die hem aanspreken. En een tijdje later zie ik hem dan beleefd tegen dezelfde mensen zeggen dat hij even gaat gamen. In de groepsapp van school zie ik hem nadenken over hoe hij het beste kan reageren. We spelen in de weekenden kaartspellen, scrabble en Yahtzee en de Regenboogprins draagt zijn verlies zonder blikken of blozen.

We hebben lange gesprekken over wie we zijn en hoe we weten wie we zijn. We spreken over zijn vader, moeder en zus. Over dingen die soms moeilijk te snappen zijn, en over wat hij daar wel en niet mee wil. We praten over kiezen en over vriendschap en over mensen waar hij niets van snapt. Hij ontdekt dat hij een aantal dingen (zoals wiskunde) echt beter kan dan ik. Hij zoekt uit wanneer hij grappen kan maken en wanneer niet en soms is zijn timing en grap echt helemaal perfect. Hij is speels en tegelijk serieus. Ik zal heus met een te roze bril kijken, want onze telg is ook een getraumatiseerde jongen en zijn ‘flight’reactie is soms heel sterk aanwezig, maar toch. Ik kijk naar hem en ik ben trots. Niet zo uitgelaten en opgetogen als toen hij klein was, maar meer op afstand, ingetogen. Ik denk na over wat ik zeg als we samen ergens zijn. Ik probeer me passend te gedragen bij zijn ontwikkeling. Bijzonder hoe we zo al acht jaar samen optrekken en hoe ieder jaar en iedere tijd als vanzelf aandraagt wat er te halen en te brengen en te beleven is. Dankbaar voor deze jongen die aan de zorg van mijn lief en ik is toevertrouwd. En die ingetogen opgetogenheid? Dat zou je ook levensvreugde kunnen noemen. Het feest van de liefde.