Ik hou van het woord ‘kwaliteit’. Ik hou ervan als ikzelf en de mensen met wie ik werk uiteindelijk tevreden zijn als de klus geklaard is. En ja..over het algemeen kan alles wat ik doe beter. En het is ook leuk om me iedere keer verder door te ontwikkelen. Maar nu ik al een paar weken me verdiep in kwaliteitszorg in het onderwijs word ik opstandig.Ik worstel me door PDCA cyclus en INKmodel en externe audits en ik zie de woorden en systemen zo langs mijn ogen glijden weer terug in het boek. Geërgerd sla ik het boek vervolgens dicht en zucht.

Dan voel ik in mij de wrevel opkomen. Waarom moet ik mij door dit soort geneuzel heen wurmen? De kloof tussen hoe ik graag met kwaliteit werk en hoe er landelijk en organisatiebreed mee wordt gewerkt is GROOTS!

Dat wil niet zeggen dat ik het allemaal maar onzin vind. Dat is namelijk niet waar. Ik voel me eerder gevangen in een soort nagebouwd leven. Alsof ik me in een soort Trumanshow bevind, waar uiteindelijk alles al bedacht is en ik alleen nog maar de illusie heb dat ik ook een persoonlijke keuze heb.  Dat voelt heel bedreigend en demotiverend. En dat maakt mij opstandig en ook gefrustreerd. Waarschijnlijk is he.t irreëel wat ik voel.

En ik hoop ook dat deze gedachte van kwaliteitszorg als Trumanshow weer uit mijn systeem verdwijnt. Tegelijk heeft mijn intuïtie me altijd iets van waarheid laten zien. Misschien zijn er mensen die dit herkennen, of juist het tegenovergestelde ervaren; zoiets als ‘kwaliteitszorg brengt vrijheid’ , dan zou je me enorm blij maken als je wilt reageren op deze blog want ik zit voorlopig even vast in de Trumanshow.