Een dierbaar mens attendeerde me op de documentaire serie Klassen. Gisteren bekeek ik de eerste aflevering en ik was meteen geboeid. De aflevering portretteert naast volwassen beleidsmakers en bestuurders en leerkrachten ook jongeren en kinderen.  Ze volgt een aantal kinderen  in groep acht, die bezig zijn met hun Cito-score en het toekomst advies dat ze krijgen.
Veel kinderen in armere wijken krijgen een lager advies dan kinderen van hoog-opgeleide ouders in rijke wijken.
Deze waarneming is niet nieuw voor me, maar toch wel weer schokkend. Hoe zou het zitten met kinderen van hoogopgeleide ouders in arme wijken? (Of bestaan die niet?)
Tijdens de aflevering vertelden drie meiden, die nu VWO doen, dat ze een basis/kader advies hadden gekregen  (waarschijnlijk doordat ze een taalachterstand hadden kwam de Cito lager uit). Ook kwam naar voren dat leerkrachten soms lager adviseren omdat ze verwachten dat het thuisfront niet genoeg kan steunen. Ik dacht plotseling terug aan mijn eigen Cito-advies; MAVO/HAVO.

Mijn moeder snapte er niets van. Ik had immers allemaal achten en negens en tienen op mijn rapport.  Wat maakte dat mijn leerkrachten twijfelden over mijn niveau? Twee jaar later deed ik VWO en uiteindelijk werd het toch  HAVO, maar ik weet niet zeker of dat met mijn intelligentie te maken had, ik denk meer met het type mens dat ik ben en met het feit dat mijn ouders mijn overstap respecteerden.  Met mijn brein is het verder prima in orde gekomen en ik ben inmiddels best  ‘hoog opgeleid’ (whatever that may be).
Maar ik weet ook nog dat er een aantal kinderen in mijn toenmalige woonplaats waren die hoe dan ook, naar het VWO gingen en daar ook bleven, ook als ze MAVOHAVO advies kregen. Dat waren de kinderen van de rijke mensen. De kinderen van de notabelen; huisarts, burgemeester en die op de berg woonden.
Ik weet nog dat ik dacht; zijn kinderen van rijke hoogopgeleide ouders automatisch intelligent? Inmiddels weet ik dat dat niet zo is; ze krijgen wel al vroeg in hun leven veel kansen en daarmee hebben ze een voorsprong.
Door de eerste aflevering van Klassen ben ik opnieuw aan het denken gezet. In hoeverre heeft ongelijkheid in Nederland invloed op het opleidingsniveau van kinderen?

Onze Regenboogprins is ook een mooie graadmeter. Het is een slimme jongen die,  als hem veiligheid, steun en overzicht geboden wordt, het prima doet en ook prima cijfers haalt. Toch loopt hij al zo lang ik hem ken, risico om onderwijs te missen, omdat zijn gedrag verkeerd geïnterpreteerd wordt of er een ondersteuning wordt geboden die niet past bij wat hij nodig heeft. Gelukkig staan er een aantal mensen pal voor hem en zijn er ook een aantal leerkrachten pal voor hem gaan staan. Daarmee zijn we nu al heel ver gekomen. Hij begint nu ook een beetje te wennen aan de brugklas en bouwt ondertussen steeds meer veerkracht en zelfvertrouwen op. De Regenboogprins heeft een pittige start aan het begin van zijn leven gehad, maar er staan mensen pal voor hem, en wij (als rijke hoogopgeleide pleegouders) helpen en stimuleren hem en zorgen dat er goede zorg en steun aan hem wordt geboden. We wekken zijn leergierigheid en bezoeken musea en tentoonstellingen. Zit daar een gedachte achter? Enerzijds denk ik gewoon dat mijn lief en ik ook heel leergierig en nieuwsgierig zijn. We vinden het prettig om onszelf te ontwikkelen en steeds meer te kunnen. Anderzijds denk ik wel na over de toekomst van de Regenboogprins. En een afgeronde opleiding op niveau geeft hem ook kansen op een baan in een beroep dat hij leuk vindt en dat bij hem past.

Ik ga de serie volgen en mocht je gedachten of tegengestelde meningen hebben, reageer dan vooral, ik wil hier graag nog wat dieper over nadenken.

Link naar de serie.