Het is 24 december 2014. Ik word wakker van een hoog stemmetje dat mij vertelt dat het 8.00 is en twee kleine handjes die koud op mijn gezicht liggen. Als ik mijn ogen open doe zie ik een koud neusje en twee glinsterogen vlak bij mijn gezicht. Ik voel een soort vreemde traan in mijzelf opwellen.  Het wezentje huppelt al weer weg richting de badkamer en stapt daar luid pratend in bad.

Ik bedenk me dat mijn leven danig overhoop geschopt is de laatste maanden. Of misschien wel, de laatste twee jaar.  Daar waar de kinderen van mijn familie en vrienden lange tijd dierbare aliens waren, komen ze steeds meer mijn leven binnen sluipen als wezens met wie ik een heuse relatie op kan bouwen. De twee broertjes die nu zo’n twee jaar bij ons komen beginnen ons in vertrouwen te nemen over hun leven. Hun wensen, hun lijden, hun plezier. En dan is er de regenboogprins die begint te praten zodra hij wakker wordt en er pas weer mee stopt als hij gaat slapen of als ik hem daartoe verplicht. Zijn leven is niet  eenvoudig.  Maar wat een moedige stappen zet hij dag aan dag! Ik leer van hem over moed, over het vermogen je aan te passen aan nieuwe situaties en over het plezier dat je kan hebben om gekke grappen.

Misschien voel ik me als een soort Maria.  Niet dat ik een Messias in mijn huis heb opgenomen. Of misschien toch? Aangezien Jezus, als hij volwassen is, altijd zegt dat je in wat je hebt gedaan voor een medemens,  Hem ontmoet.  Misschien. Ik weet het niet. Ik begrijp de wijsheid van Jezus niet altijd.

Ik herken me wel in Maria, die alle bijzondere verhalen opsloeg in haar hart en ze daar bewaarde. Ik doe dat ook. sommige schrijf ik op en daar blog ik dan over, of schrijf een boek.

het is bijna kerst en ik voel me rijk bedeeld dit jaar. En gisteren kwam er een berichtje binnen op Facebook, dat dat gevoel bevestigde. Een heel mooi kerstgeschenk! Dank je wel lieve Wietske Anne.