Zes jaar geleden hing ik rond kerst een ster met een lichtje er in voor het raam en dat was het. Ons huis was heerlijk kaal en ik besteedde zo min mogelijk aandacht aan het feest. Helaas is dat afgelopen sinds de Regenboogprins bij ons woont.

ik weet nog dat ik me voelde bezwijken toen zijn grote blauwgroenbruine ogen mij glanzend van plezier aankeken terwijl hij vroeg wanneer we de kerstboom gingen opzetten.  Nu al weer vijf jaar lang staat er dus met kerst een groene spar in onze huiskamer. Eerst met kluit, later zonder, toen ik had ontdekt dat ik hem toch niet meer netjes terugzette in een tuin of bos.

Dit jaar vonden vrienden dat ik beter een kunstkerstboom kon kopen, dat was beter voor het milieu. Vol afgrijzen luisterde ik naar ze. Een kunstkerstboom is voor mij een soort toppunt van lelijkheid. Maar goed, het milieu is natuurlijk wel belangrijk. Dus ik ging op zoek naar meer informatie. Op de site van milieudefensie las ik dat je net zo goed een echte kerstboom kon kopen – pas als je 19 jaar lang met een kunstkerstboom doet, weegt het op tegen een echte (mits je die met de benenwagen haalt en als je hem netjes meegeeft aan de gemeente op de dag dat die de kerstbomen komt halen).  Dat was in ieder geval een verheugend bericht want ik hoop over zo’n vijf tot zeven jaar weer verlost te zijn van de jaarlijkse kerstboom, dus tot die tijd kan ik in ieder geval een echte kopen.

Dus. Het probleem leek opgelost. Lief kocht een echte mooie kerstboom bij Wout en de Regenboogprins versierde met liefde alle takken. De afgelopen week hebben we van de boom vol glinsterballen en lichtjes genoten.
Echter, er rees een nieuw probleem toen we aan de Regenboogprins vertelden dat we in de vakantie naar ons ‘huisje’ zouden gaan. Een aantal dagen zou de kerstboom hier dus in zijn eentje staan. Dat kon echt niet vond hij. Inmiddels hebben wij geleerd dat je als pleegouder van een autistisch kind dat doodmoe aan zijn vakantie begint, pragmatisch reageert en vooral niet te principieel.

En zo kwam het dat wij gisteravond naar de intratuin gingen om nog een paar kerstversieringen te kopen voor het huisje. En dat we onszelf tot onze grote schrik, tot mijn afgrijzen en tot grote vreugde van de Regenboogprins, met twee kunstkerstboompjes en een kunstkerstkrans weer eruit zagen komen.
De Regenboogprins was blij en had weer zin om naar het huisje te gaan. En ik?
Ach, de lelijkheid overleef ik wel.  En ik hoop dan maar dat we dat huisje 19 jaar houden.