Ieder jaar denk ik heel goed na over de feestdagen. Hoe ga ik ze vullen? Wie ga ik zien? Mijn moeder en vader, zusje en zwager? Oude tante? Schoonouders?  Lekker chillen met vrienden? Of gewoon eventjes een paar dagen naar Barcelona?

Inmiddels heb ik al vele soorten kerst meegemaakt. Zo liep ik eens op eerste kerstdag alleen over straat omdat ik niemand wilde spreken. Ik voelde me wat eenzaam en keek stiekem in alle huiskamers naar binnen.  De meeste kamers hadden binnen een kerstboom, een tv en een paar mensen die er naar keken. Niks gezellige families die samen aan het eten waren.

Een andere keer zat ik met een toenmalig vriendje op een kamer van drie bij drie met een bord nasi met kip in de nieuwsgierige ogen van negen Nigeriaanse mannen te staren terwijl ik me afvroeg wat ik precies van deze situatie vond.

Weer een andere keer danste ik in de zon met een grote Zuid-Afrikaanse familie in Soweto terwijl de R&Bballads  door de straten werden geblazen uit  vele openstaande ramen.

Vroeger was kerst het feest van kerstspel in de kerk, nieuwe kleren, een kerstboom vol kerstkransjes en familiebezoek. Soms kwamen oma, tantes en ooms bij ons, soms gingen wij naar hen. Het was een feest met vooral veel lekkere dingen en het was sfeervol door alle kaarsen, bijzondere servetten, kerstbomen en het kerstcircus op Tv. En er waren de kerstverhalen. Over Jezus in de stal en engelen en herders. Maar ook het verhaal van de gemene Scrooge, het meisje met de zwavelstokjes, het Noorse Ei en anderen.

In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat de term familie niet alleen past bij bloedverwanten. Ik had ook het gevoel bij familie te zijn in Soweto en zelfs bij de wildvreemde Nigeriaanse mannen met wie ik nasi met kip at, voelde ik iets van family-bonding (okay, heel minimaal).

Dit jaar vier ik voor het eerst kerst met een regenboogprins.  Een kleine jongen die ons dinky-schap danig in de war heeft geschopt de laatste twee maanden. Die mij al weken lang om zeven uur wekt met de vraag of hij al op mag staan. Die samen met hem nieuwe vrienden en familie binnenbracht en nog een heel arsenaal aan hulpverleners. Aan tafel zullen slechts zitten mijn ouders, mijn lief en hij.  En wij zullen dan bidden voor al onze zussen!  Want we hebben er een paar die vanaf hun geboorte in ons leven zijn, maar we hebben er inmiddels vele bij gekregen.  Dus kerst vieren met familie? Dat zeker. Maar dan wel graag in de ruimste zin van het woord.