‘Ik vroeg mij af of het werkelijk mogelijk was om met dezelfde liefde als die voor mijn kinderen, van anderen te houden. Zouden we een veel grotere groep in zo’n cirkel van betrokkenheid kunnen opnemen? Groter dan onze eigen familiekring?’ (Uit: Het boek van vreugde, Dalai Lama, Desmond Tutu, Douglas Abrams.

In de afgelopen zeven jaar hebben wij als pleegouders van de Regenboogprins een groep betrokken mensen om ons heen gehad. Als het moeilijk was dachten vrienden mee, familie accepteerde hem onvoorwaardelijk  en omdat wij alles wat hij al had opgebouwd aan relaties ook belangrijk vonden, deden we ons best om ook die de ruimte te geven die hij nodig had.
Er is geen ander moment in mijn leven geweest dat ik me zo goed realiseerde dat je alleen op je eigen gezin richten, niet voldoende is. Er zijn kinderen en ouders en ouderen, vluchtelingen en eenzamen die uit een veilige cirkel zijn gevallen. Deze mensen hebben het nodig om ergens bij te horen. Als ze stevig genoeg zijn en kansen krijgen, maken ze hun eigen cirkels, maar dat kan niet iedereen. 
Een voorbeeld is Sis, de zus van de Regenboogprins. Sis viel tussen wal en schip de laatste twee jaar. Na de breakdown in het gezinshuis waar ze woonde, kwam ze op een crisisgroep. Toen kwam Corona en ging alles dicht. Er was nergens een plek waar ze naartoe kon. Na een half jaar kwam ze in verzet. De zomervakantie woonde ze toen in een gesloten settling waar alleen haar voogd en wij haar een keer mochten bezoeken. Daarna kwam ze op een groep.
Als ik haar, na een weekend logeren bij ons, terugbracht maakte ik vaak een fout. Ik zei: ‘Ik breng je terug naar huis.’ Sis schudde dan haar hoofd en zei ‘ ik ga niet naar huis, ik ga naar de groep’.
Morgen gaat Sis dan eindelijk, na 2 jaar verblijf in vier instellingen weer in een gezinshuis wonen. Een spannende stap voor haar, maar ook voor de betrokkenen  om haar heen. Zal het deze keer goed gaan?

Sis denkt dat ze het helemaal zelf moet doen, dat er niemand is die om haar geeft. Vaak maakten we ons ernstig zorgen omdat  ze veelvuldig wegliep, nachten wegbleef en rondzwierf door het land. Niemand wist waar ze was en wat er met haar gebeurde.
En toch is er hoop. Er is hoop omdat haar broer onvoorwaardelijk van haar houdt, er is hoop omdat alle pleegouders die ze heeft gekend in haar leven nog steeds in de cirkel van betrokkenheid staan, er is hoop omdat ze met haar moeder kan bellen, er is hoop omdat  hulpverleners haar niet opgeven , en er is hoop door enkele vriendinnen. En last but not least is er ook  hoop omdat het gewoon een leuke sterke en humorvolle meid is, ondanks al haar trauma’s. Ik hoop dat Sis ooit zelf ook gaat zien dat er mensen zijn die echt om haar geven, die zich haar familie voelen.
Ik probeerde gisteren te tekenen hoe ik mijn leven in ons gezin op dit moment ervaar. Ook Sis hoort erbij, al woont ze ergens anders. Samen met mijn lief en betrokkenen verder weg en dichtbij proberen we de twee tieners die nu in ons leven zijn zo te begeleiden dat ze kunnen opgroeien tot volwassen mensen die kunnen zeggen; ondanks wat er op vroege leeftijd met mij gebeurd is, zijn er mensen geweest die me zagen en die me opnamen in hun kring.
Hoe we ons daar zelf in voelen? Soms is het als een sprong in het duister, soms dansen we op de wolken, soms lopen we door ijzige kou, soms snappen we er niets van. Maar we gaan wel door.
Gisteren belde ik met de nieuwe gezinshuisouder om haar te vertellen over de cirkel van betrokkenheid die om Sis heen staat. Ze wist dat nog niet. Ik word dan best verdrietig. Blijkbaar had geen hulpverlener daar iets over verteld.  Misschien dat ze dat niet belangrijk vinden, misschien dat het niet in hun hoofd zit dat dat belangrijk is. Ik snap het niet goed. Maar pijnlijk vind ik het wel. Zouden hulpverleners deel uit kunnen maken van de cirkel van betrokkenheid om een kind heen? Er zijn er vast die het wel zo doen.
Om de vraag van Douglas Abrams, die ik in de inleiding citeerde, te beantwoorden:  Ja je kunt een grotere groep opnemen in je eigen cirkel van betrokkenheid. Maar als het geen familiaire banden of vriendschappelijke banden zijn, heb je verbinders nodig. Mensen die ervoor zorgen dat de cirkel in stand blijft en onvermoeibaar iedereen aan elkaar koppelen. Ik geloof dat ik zo’n rol heb in onze cirkel.