Ik loop door de woonkamer en zie de regenboogprins snel opschuiven naar de hoek van de bank waar mijn lief zijn vaste plek heeft gevonden. Hij pakt vervolgens het kussen waar mijn lief ook tegenaan zat en drukt dat tegen zich aan.  In een flits zie ik een leren draaistoel voor me. De stoel waar mijn vader altijd in zat. Mijn zusje en ik rolden ons regelmatig op in die stoel met een boek, of om tv te kijken. Mijn vader stuurde ons dan weer uit de stoel als hij er wilde zitten.

Nu de geschiedenis zich herhaalt bedenk ik me dat onze situatie misschien minder uniek was, dan ik toen dacht. Misschien is het wel zo dat ieder ‘jong’ graag de veiligheid van vader’s of moeder’s plek opzoekt.  De veiligheid en misschien is het ook nog wat anders.  Een soort azen op de leidersrol. Een aankondiging voor de toekomst. ‘Eens zal jij niet meer de baas zijn. Dan heb ik mijn eigen plek, waar mijn kinderen niet zomaar mogen zitten en voeg jij je naar mijn huishouden.’

Mijn lief sommeert de regenboogprins op te schuiven en zijn kussen terug te geven. Die schuift mopperend op. Twee tellen later zit de regenboogprins veilig in de armen van mijn lief naar de dierenwereld van Freek te kijken.