Christus spreekt in verhalen om op deze manier zijn volgelingen er op voor te bereiden dat zij al hun kaarten inzetten op een verhaal want het bestaan is geen op te lossen puzzel, maar een te ervaren vertelling die ondergaan en getransformeerd moet worden, mens voor mens.  Christian Wiman

Vorige zomer schreef ik een reeks blogs over het thema ‘de afgrond’ waarbij ik stiekem de hoop koesterde aan het einde van de reeks beter te snappen hoe het nou precies zat met God. Uiteraard was ik er niet mee klaar aan het einde van de zomer, maar er moest gewerkt en gestudeerd worden, dus ‘de afgrond’ werd in de spreekwoordelijke koelkast opgesloten, het risico lopend daar voor altijd te moeten blijven. De bovenstaande woorden las ik vandaag en plotseling herinnerde ik me de blogs weer. Ik realiseerde me dat mijn studie en onderzoek het afgelopen jaar me een symbolische touwbrug boden om over de afgrond te klimmen naar een nieuwe berg. Ik onderzocht namelijk de waarde van storytellling en ontdekte dat in de gelaagdheid van verhalen betekenis gegeven kan worden aan ervaringen waarbij verbindingen gelegd en hersteld worden en verbeelding een weg wijst naar de toekomst. Ontwikkeling kan op deze manier bewust richting gegeven worden.

Mijn geloof is ook een verhaal. Volgens Wiman zelfs een ‘te ervaren vertelling die ondergaan en getransformeerd dient te worden’. Het leven dat ik leef en de keuzes die ik maak geven vorm aan die vertelling. En de vertellingen van wie mij voorgegaan zijn, wie na mij komen en de bronnen waaruit ik put brengen wendingen en plots aan in mijn eigen verhaal.  ‘Mijn kaarten inzetten op een verhaal’ klinkt alsof ik risico loop, want misschien is immers alles niet waar of niet echt? Ik neem het risico graag, want dat betekent dat ik in ieder geval leef, kies en op avontuur durf. En dat klinkt heel aantrekkelijk!