Als je dan toch in een lockdown zit, dan maar wat meer films kijken?

Een bevriende pleegmoeder tipte mij deze film. Een Hollywoodfilm over pleegzorg. Ik heb al veel documentaires gezien over pleegzorg, maar een Hollywoodfilm? Omdat ik deze pleegmoeder erg waardeer zocht ik  de film toch op (Netflix) en bekeek hem, weliswaar in twee delen en tijdens twee nachten dat ik moeilijk in slaap kon komen. Het waren van die nachten dat ik me enorm verveelde en niet wist wat ik moest gaan doen. Uiteindelijk heb ik de film met veel plezier gekeken. Het ging over een enigzins naief koppel zonder kids, een soort DINKY”S (double income no kids) waarvan de vrouw geraakt werd toen ze een site met daarop vele pleegkinderen bezocht. Nadat de man geweigerd had zich er in te verdiepen, maar dit toch deed, was ook hij om. Het koppel deed vervolgens mee aan een pleegzorgtraining en, geheel niet volgens plan, kwamen er na de training, drie kinderen waarvan 1 tiener bij hen wonen…

Check:

• 2 naieve DINKY’S
• de man wilde eerst niet, maar later toch wel
• een kind dat je niet direct bedacht had

Tot zover een bron van herkenning, behalve dat wij allebei al een flinke connectie met het sociaal domein hadden, en geoefend hadden door deeltijdpleegzorg, dus iets minder naïef begonnen. En toch wisten wij niet goed wat ons de eerste drie jaar te wachten stond. Als pleegouder heb je niet alleen te maken met een getraumatiseerd kind, maar ook met een heel systeem om het kind heen. De eigen ouders, vorige pleegouders, vrienden, familie en dan nog het hele hulpverleningsysteem er om heen dat over het algemeen slecht samenwerkt. Ik dreun het nu op, maar in de eerste paar jaar was het soms net zo chaotisch in mijn hoofd als in het huis van de fosterparents in de film.

Wat ik ontzettend leuk vond was de humor en tegelijk professionaliteit van de pleegzorgbegeleiders. Niet perfect, wel geschoold en ervaren, en trouw! Hoe ze heel hard lachten om de dingen  die de beginnende pleegouders vertelden over de kinderen en over wat er allemaal mis ging. Ze hielpen de pleegouders in de film om te relativeren en met humor naar  hun eigen mislukkingen te kijken en reageerden zowel emphatisch als realistisch op vragen.  Ook de pleegouders vond ik tof, omdat ze volhielden en omdat ze echt voor de kinderen gingen (al ging dat soms wat ongelukkig, maar ook dat is herkenbaar). Ik zat me wel wat te verbazen over sommige (aspirant)pleegouders, waarvan ik echt niet begreep dat ze door de training heen waren gekomen.  De moeder van de kinderen kwam er ook bekaaid af, wat bij mij altijd vragen oproept.

De laatste dagen zit de film nog in mijn hoofd en vraag ik mij af waarom eigenlijk? Wat was er nou zo treffend aan die film? Het was een typische Amerikaanse komische film waarin alles ondanks de klunzigheid van velen uiteindelijk toch helemaal goed kwam. Was dat het dan? Nee, het was iets anders.
Ik denk, het allerleukste was de humor, het was op de een of andere manier niet zo zwaar en sentimenteel en serieus als ik in verhalen rondom pleegzorg vaak tegenkom.  De situatie was wel schrijnend, maar tegelijk werden de kinderen gewoon veerkrachtig en stevig neergezet.
Ik denk dat ik dat zo fijn vond.  Ik vind dat in de realiteit ook altijd fijn. Humor!
Door humor hebben de Regenboogprins, mijn lief en ik elkaar altijd alles kunnen vergeven. Door humor wezen onze vrienden en familie ons op onze tekortkomingen. Door humor hielden we het vol.
En natuurlijk door de absolute steun van vrienden, familie en hulpverleners. Ik weet niet zeker of ons netwerk zich zal herkennen in het enigzins gestoorde maar toch heel loyale netwerk van de pleegouders in de film. Toch denk ik dat ook daar een kern van waarheid in zit. Als pleegkinderen iets echt heel goed kunnen, dan is het wel hun omgeving bewust maken van al hun gebreken en gestoordheid! Want gestoord zijn we in zekere zin allemaal. En dat is ook precies hetgene wat me altijd heeft doen kiezen voor het maken van theater. Om juist die mens die wat ie doet normaal vindt, zo neer te zetten dat het publiek er om moet gniffelen, omdat het toch enigzins gestoord gedrag is.

En daar heb ik dan toch de link tussen de film, ons leven als pleeggezin en mijn liefde voor het podium. In de omhelzing van de verstoordheid en de humor om de gestoordheid vind ik mijn eigen veerkracht en levenslust. Dank Mirjam voor me attenderen op deze film.

(Terwijl ik dit schreef ontdekte de regenboogprins dat hij zijn nieuwe figuurzaag niet zelf in elkaar kon zetten, wat hij wonderwel accepteerde. Daarnaast merkte hij dat er geen rietje in zijn drinken zat wat hij oploste door zelf een rietje te maken van gekleurd papier en plakband, daarna besloot hij voor mij een schoolles te gaan maken, wat een overduidelijk signaal was dat ik nu eens moest stoppen met schrijven)