Vanmorgen trokken de regenboogprins, lief en ikzelf er op uit! Al lange tijd wilden we naar de expositie Hyperrealisme Sculptuur in de Kunsthal in Rotterdam. Vandaag was het zo ver. Ik had natuurlijk al wat foto’s gezien, maar als je er echt bent is het wel heel bijzonder. Bizar genoeg wilde ik net zoals iedereen de beelden aanraken. Ik wilde de huid voelen. Dat mocht natuurlijk niet en daarom lag er ergens een klein stukje van het materiaal waar de beelden van waren gemaakt dat we wel mochten aanraken. Dat deden de regenboogprins en ik en het was een raar gevoel, want het zag er uit als huid, maar het voelde als een soort rubber.

Toen we de tentoonstelling bezochten bleef dat gekke gevoel. Ik wilde met de beelden praten, ik wilde de huid strelen en ik wilde weten wie ze waren. Blijkbaar gaven mijn hersenen signalen van empathie en betrokkenheid. Lange tijd bleef ik staan bij de voeten van een vermoed ik rouwende vrouw. Twee voeten, ongelijk, met rode plekken van schoenen die lijken te knellen, met nagels die hard zijn geworden, met ongelijke tenen.  Ik dwaalde door de tentoonstelling en kwam tenslotte nog een keer terug bij die twee voeten. Die voeten die voor mij de kwetsbaarheid van het leven leken te beschrijven. Zou iemand die voeten af en toe geaaid hebben? Er een kus op hebben gegeven? Ze lekker hebben gewassen en ingezalfd? 

Toen we thuis kwamen vroeg ik de regenboogprins wat hij van de tentoonstelling vond.’Mooi’ zei hij. En verder zei hij er niets over. Ik denk dat dat wel een goede beschrijving is; mooi, bijzonder en voor mij een beetje ontregelend.