Zevenentachtig jaar is hij geworden vandaag. Mijn lieve oude vader. Nog twee jaar en dan is hij zijn langstlevende oude zuster gepasseerd. Hij had niet gedacht dat hij zo ver zou komen. De laatste maand gaat hij iedere dag met de taxi naar het ziekenhuis voor een bestraling. ‘Heel ontspannen’ noemt hij het. ‘Nergens last van’. 
De laatste jaren zit de Regenboogprins steevast naast hem op het kleine krukje waar ook ik vroeger al op zat. En samen met mijn vader maakt hij dan puzzels. Kruiswoordpuzzels, woordzoekers, codekrakers, Zweedse puzzels en meer.
Samen zitten ze gebogen over het papier en vullen de puzzels.
Vroeger stond ik op zaterdag vaak in onze garage bij mijn vader. Het rook daar altijd naar hout en mijn vader was vaak aan het timmeren en klussen en bootjes bouwen. Ik denk dat ik daar af en toe ook timmerde, maar ik geloof niet dat ik ooit echt iets maakte. Ik vond het denk ik leuker om spijkertjes in het hout te zien verdwijnen. En ik vond het fijn om bij mijn vader te zijn. Later, toen ik puber was, maakte ik vaak mijn huiswerk in mijn vaders studeerkamer en speelde computerspelletjes op zijn oude Commodore 64. Ik voelde me daar fijn want het rook naar mijn vader.  Nu kan hij niet meer timmeren. En zijn computer en printer hebben vaak kuren. Nu puzzelt hij.
De Regenboogprins heeft zijn bonus opa en oma in zijn hart gesloten. Soms moet hij thuis nog lachen als hij iets opgevangen heeft van het geharrewar van de twee dove mensen die elkaar vroeger figuurlijk, maar nu ook letterlijk niet goed meer verstaan. Ik vind hem een fantastische kleinzoon. Vol liefde en tegelijk gewoon zichzelf. Als hij zich verveelt horen opa en oma het ook.
Ook de Regenboogprins vindt zevenentachtig wel oud. Hij vroeg zich deze week af of opa nog lang zou leven. Toen ik zei dat ik dat niet precies wist was hij even stil. ‘Ik hoop niet dat ik moet huilen als opa dood gaat ‘ zei hij. ‘En jij ook niet’ zei hij tegen mij erachteraan. Ik zei dat ik dacht dat ik misschien wel moest huilen.
De Regenboogprins was even stil. Toen zei hij; ‘nou okay, maar dan wel als een volwassene, dat je niet heel hard brult. Dan kan ik misschien ook wel huilen als een volwassene, en gelukkig leeft opa dan op een andere plek verder.’
’Ja’ zei ik, terwijl ik me afvroeg of het me zou lukken om te huilen als een volwassene als mijn geliefde papa naar zijn volgende leven doorreist.