Zit in de kroeg. Vang een gesprek op tussen twee vriendinnen die vol lof over hun dochter spreken. Ik ken ze niet, moeders niet en dochters niet. Ik voel verbaasd een traan uit mijn rechter ooghoek naar beneden glijden.

Lees op Facebook dat Lizelle, mijn Zuid-Afrikaanse vriendin die dacht dat ze nooit meer moeder zou worden en het dit jaar toch werd, jarig is en ik neem die vreemde zee rondom mijn hart waar.

Rond mijn laatste hogeschoolwerkzaamheden af en slik. Achter mijn ogen hoopt het traanvocht zich op in afwachting om geloosd te worden. Ik voel hem aankomen..de eindejaarshuilbui. Niet om alles wat ik heb opgekropt, maar om alles wat ik heb gedaan, ontvangen en gegeven. Man, ik heb gewerkt, gelachen, gehuild, gefoeterd, gevochten en bewonderd. Ramses Shaffy zou trots op me zijn.

Het is tijd voor ontspanning, bezinning en zon. Maar eerst… eventjes… die tranen lozen. Meestal zing ik heel hard een oud liedje van Paul van Vliet. de tekst klopt maar gedeeltelijk, maar de melodie doet haar werk uitstekend!