Pasen 2015. Terwijl ik iedere dag schreef over het thema lijden werd ik er langzaam mee vertrouwd. Ik was bang dat ik in een depressieve zeur zou veranderen, of een agressieve activist, of een melodramatische heks.  Want ik heb ze alledrie wel een beetje in me en door over lijden te schrijven was ik bang dat ik dat deel van mezelf zou vergroten. Maar niets gebeurde zoals verwacht.

Ik voelde me uiteindelijk meer landen. Kreeg er vrede mee dat de wereld om mij heen en in mij niet volmaakt is. Dat lijden er is. Dat het soms gewoon niet te dragen is en dat het soms hartstikke oneerlijk is wat mensen kan gebeuren in hun leven. Maar dat het niet helpt om er bij of van weg te lopen. Dat de enige weg is om het aan te gaan zoals het zich aandient.

De 40 dagen leidden naar Pasen. Het feest van het leven. Het feest van de opstanding. Het feest van het lege graf. Het leed dat ik beschreef kwam bij elkaar in de goede week, waar de lijdensweg van Jezus centraal stond. Onderweg naar het kruis, zag ik ziekte, onrecht, misbruik, verraad, angst, verlies, moord en tenslotte de dood onder ogen. Het eindigde met een kaars die uitgeblazen werd en een stilte daarna.

De engelen waren stil, de sterren stonden niet boven een stal, de haan kraaide niet meer, in de hemel was het stil. In mij was het stil.

En toen zag ik haar: het kleine meisje met de rugtas op haar rug, die rustig tussen soldaten en oorlog door liep. Ze had er genoeg van. Ze ging weer leven. Ze ging weer naar school. En het was alsof ze me vriendelijk aankeek en uitnodigde dat ook te doen. Alsof ze wilde zeggen. De oorlogen blijven, de oneerlijkheid blijft, maar jij kan een andere keuze maken. Je kunt kiezen om te leven.  Ik keek naar dit kleine meisje en de soldaten achter haar.  Dat kleine meisje trok zich gewoon niets aan van het systeem en ging doen wat goed was, naar school. En ik wist; dit is mijn paasverhaal. Ik kan voor het leven kiezen, midden in het lijden.

En als een prachtige bevestiging zette mijn zwager een tekening van zijn zoon, een kind in dezelfde leeftijd als het meisje, op Facebook. Hij leeft!  stond er onder. Ja, Hij leeft. En ik ook.