De feniks vloog naar de zieke vrouw toe. Hij landde op haar kapotte lichaam en liet een traan vallen. De gebarsten huid heelde.

Het is waarschijnlijk niet zo verwonderlijk dat ik met kerst op de een of andere manier altijd bezig ben met het thema moeder en kind. Het christelijke kerstverhaal draait daar immers om. Maar sinds de regenboogprins bij ons woont hebben de gedachten huid gekregen. Ze zijn tastbaar geworden.  Ze hebben vlees en bloed gekregen. 

De regenboogprins heeft meerdere liefhebbende mama’s, maar er is maar 1 mama uit wiens buik hij komt en wat is deze mama, ondanks dat hij haar weinig ziet, belangrijk voor hem. Ze is zo belangrijk voor hem dat ik besloot haar te vragen of ze mij meer wilde vertellen over het begin van zijn leven. Dat wilde ze en zo zat ik op een dag tegenover haar aan de tafel en luisterde naar een wordingsverhaal. Ik zal dat verhaal hier niet vertellen, het is voor hem en haar.

Ik kan wel vertellen wat er gebeurde tussen mij en haar. Ik zat daar aan de tafel en reisde met haar mee door haar leven. De moeilijkheden, de kracht en het doorzettingsvermogen, de hoop en het verlangen naar het goede voor haar kinderen en het diepe verdriet vulden steeds meer de ruimte tussen ons in. In mij welden tranen en toen deze bij haar doorbraken op het moment dat ze vertelde hoe de kinderen bij haar weggehaald werden voelde ik ze branden (nu opnieuw) achter mijn ogen.

Ze eindigde met te zeggen dat haar jongen nog maar zo klein was toen hij bij haar weggehaald werd en zich waarschijnlijk niets herinnerde. Dat was het moment dat ik ook iets begon te vertellen. Ik vertelde haar hoe blij de prins is als we naar haar toe gaan. Hoe sterk hij zich voelt als hij haar gezien heeft.  Dat hij gek op haar is. Dat zij belangrijk voor hem is. Dat ik voor hem zal zorgen, maar dat hij haar ook nodig heeft om hem aan te moedigen en zelfvertrouwen te geven. En weer vloeiden er tranen.

Het was heel gek, maar toen ik naar huis ging leek het alsof er twee dingen waren veranderd. Er leek iets geheeld te zijn, een begin van een herstel? En er was een verbinding gekomen tussen twee moeders. De adventsweken die volgden zaten vol van verwondering, verbinding en voorzichtige hoop op herstel. In januari gaan we niet meer met de prins een uurtje naar een kamertje bij pleegzorg, maar we gaan thuis op bezoek.

En voor die tijd, met kerst, zit ik heel stilletjes samen met de Feniks in een stalletje verwonderd naar een moeder en kind te kijken. Wat een licht kan er door donkere tijden heen breken! I’m impressed.