Je moet er toch niet aan denken dat het je overkomt. Als je vijf jaar oud bent, gaat je moeder met je kennismaken bij een mogelijk pleeggezin en laat je daar direct achter. Ze neemt je niet meer mee. Dat kan toch niet?
Maar het gebeurt. Het overkomt mensen. En het overkwam heel specifiek Lily Monori, schrijfster van ‘Het verborgen meisje’.

 

Blijkbaar is de band met onze ouders zo bepalend voor ons gevoel van eigenwaarde dat we verschrikt in een holletje kruipen als daar iets in misgaat. Dat gebeurde bij Lily ook. Het verschrikte meisje dat de eerste drie jaar zich veilig en vrolijk had geweten bij haar opa en oma in Suriname, kwam op haar vierde naar Nederland en ontdekte dat ze ook zorg kon ontberen, dat ze verwaarloosd kon worden en mishandeld. Wat doet dat met je? Wie ben je dan? Wat ben je waard?

Vanaf het moment dat ze bij haar pleegouders en nieuwe broer en zus ging wonen veranderde er iets. Lily bleef en Lily verdween. Want wat moet je met het gegeven dat je moeder je achterlaat bij voor jou vreemde mensen? Hoe moet je dat plaatsen? Wie ben je dan? Wat ben je waard? 

Lily was het kind van haar moeder, die haar op 17-jarige leeftijd kreeg, maar ook van haar vader die ze bijna niet heeft gekend, ze was geliefd door haar grootouders, broertje en haar tante, en later door haar pleegouders, broer, zus en vriendinnen. Lily ontdekte dat je meerdere families kon hebben en ook dat ze kon kiezen met wie ze contact wilde hebben. Maar het duurde lang voordat ze dat ontdekte. Want hoe moest ze alles rijmen? Wie was ze? Wat was ze waard?

Gaandeweg het boek groeit mijn respect voor deze vrouw en voor het gevecht dat ze voert om tevoorschijn te komen. Soms tegen haar eigen streven in, want het verlangen om onopvallend en verborgen te zijn is vaak net zo groot als het verlangen om zichtbaar te zijn.  Ik zie haar worstelen met de vragen ‘wanneer kom ik voor mezelf op?  Hoe profileer ik mezelf? Wanneer is het te weinig? Wanneer teveel?’

Haar talent en karakter helpen haar. Ondernemerslust, do-power, expresssie, humor en verbinding met mensen kenmerken haar. Tijdens de begrafenis van haar vader die ze maar enkele keren heeft ontmoet in haar leven herkent ze plotseling eigenschappen die zij ook heeft.

Lily kreeg al op jonge leeftijd veel voor haar kiezen. En toen ze bij haar pleegouders ging wonen, hield dat niet op. Want er was zoveel nieuw en anders en er was ook zoveel pijn dat verwerking nodig had. Maar ze kreeg het voor elkaar. Ze leerde te dealen met wat nou eenmaal zo was gegaan als het ging, ze leerde opnieuw vertrouwen en verbinden, en ze leerde wie ze was en wat ze waard was.  Ze maakte van haar kwetsbaarheid haar kracht. Lily Monori van Dijken. What a woman!
Lees het boek, en ontmoet haar, dan snap je waarom ik het zeg.

Via de volgende link kom je op haar site.

Lily Monori