Sinds ik de master learning & Innovation (MLI) volg bij Windesheim denk ik na over goed onderwijs. Ik vergelijk theoretische stromingen en visies over goed onderwijs met mijn eigen praktijk. Dat is een arbeidsintensief maar ook boeiend proces.  

Op dit moment lees ik Biesta’s ‘Het prachtige risico van onderwijs’. Een rijk boek, maar ook pittig om goed te begrijpen. Het 2e hoofdstuk gaat over communicatie. In het kort gezegd gaat dat over het verschil tussen ‘overdracht waarin communicatie zijn dialogisch potentieel heeft verloren’  en het recht doen aan iedereen die deelneemt waarbij onderwijscommunicatie als een open proces wordt gepresenteerd. Een open proces heeft risico in zich.  De docent weet dan niet precies waar het proces eindigt. Toch trekt mij de dialoog. Het zijn de lessen waar ik de meeste betrokkenheid ervoer. Als ik aan bijvoorbeeld de term ‘onderwijsleergesprek’ denk en dan naar mijn eigen praktijk kijk, realiseer ik me dat ik deze didactische vorm vaak heb gebruikt om met studenten in gesprek te komen. Niet alleen om bepaalde kennis over te dragen, maar ook om die kennis te relateren met de ervaringen en visies van studenten. Ik herinner me enerverende bijeenkomsten waar zowel studenten als ik op het puntje van hun stoel zaten.

Ik herinner me ook een situatie vol klagende studenten die niets begrepen van waar ze mee bezig waren. In uiterste nood tekende ik een reismetafoor op het whiteboard en legde deze naast de module die de studenten volgden. Boeiend was om te zien hoe de studenten aanhaakten en nog steeds niet alles begrepen, maar wel er weer helemaal bij waren. Boeiend was ook dat door de inbreng van de studenten de metafoor meer kleur en inhoud kreeg dan ik had bedacht en zo ook mij een waardevol uurtje gaven. Misschien is dat wat Biesta bedoelt als hij schrijft over een generatief proces van participatie waarin dingen ‘gezamenlijk’ worden gemaakt.