Als het gaat om mensen voel ik mij een gezegend persoon. Ik heb leuke collega’s, warme vrienden, een familie waar liefde belangrijk is, een heerlijke pleegzoon, de man der mannen en een groot netwerk daar omheen. Ik maak deel uit van verschillende gemeenschappen en voel mij daarin gezien en gewaardeerd. Niet omdat het altijd overal pais en vree is, juist niet. In bijna alle relaties is ook sprake van ongemak en soms conflict, maar juist dat maakt dat het zo echt is en dat ik het zo waardeer.

Ik waardeer het dat de vorige pleegmoeder van onze Regenboogprins iedere week komt eten en hem in bed stopt. Ik waardeer de liefde die hij krijgt van haar en van zijn moeder, zus, pleegoma, pleegtante en oom en van onze familie en vrienden, zijn individuele begeleider en zijn juffen van vorig jaar en alle bemoedigende vrienden die via internet meeleven. De Regenboogprins wordt omringd door liefdevolle mensen. Het moment dat ik dat alles zo goed besefte, was tijdens de opening van mijn foto-expositie ‘een bijzonder gewoon leven’ toen ik twee verhalen deelde over ons leven met hem. Verhalen van verwondering en verhalen van verdriet en pijn en hoe we elkaar soms kwijt dreigden te raken. En hoe er op die momenten mensen waren die bewust of onbewust ons hielpen door er te zijn, of door de juiste woorden te spreken.

Er stonden daar zo’n 50 mensen bij elkaar. Familie, vrienden, hulpverleners en mensen die ik niet kende. En toch was er een verbondenheid. Een verbondenheid die vertelde over iets universeels, namelijk dat we als mensen in staat zijn om ons leven te delen met anderen. Dat we liefde kunnen geven en ontvangen, ook als het moeilijk is. Dat ‘onvoorwaardelijk’ niet vanzelfsprekendheid is, in tegendeel zelfs, maar dat je samen een heel eind kan komen als je zoekt naar begrip en dialoog en als er de mogelijkheid tot vergeving is. Ik was diep ontroerd en voelde me helemaal in mijn element daar tussen die foto’s, met mijn lief en de Regenboogprins en iedereen die er was. En dit alles kon gebeuren doordat mijn lieve vriendin Simone, die al zo veel jaar met mij optrekt, de weg vrij maakte voor de tentoonstelling. Vandaag neem ik haar mee uit eten in de plaats waar onze vriendschap is ontstaan, maar dat weegt niet op tegen het geschenk dat zij mij heeft gegeven. Ik ben ook blij met Kunstuitleen Emmeloord, waar deze tentoonstelling de laatste zes weken van 2019 heeft gehangen.

Tijdens de opening zong duo Boter bij de Vis, dat bestaat uit Mariam en Anne Roos, die ik vorig jaar als studenten ontmoette tijdens de minor Art & Creativity die ik samen met een docententeam ontwikkeld en uitgevoerd heb. Deze twee meiden zijn zo leuk en zo uniek! Ik hoop dat ze samen en/individueel nog een mooie muziektheaterweg zullen afleggen. Mariam  en Anne Roos kwamen een middag bij de regenboogprins, lazen mijn verhalen en schreven drie liedjes. Een van die liedjes kun je via onderstaande link beluisteren.

Boter bij de Vis – Plek