Zo tegen het einde van ieder jaar maak ik de balans op. Wat heb ik gedaan? Waar ben ik tevreden over? Wat had ik willen doen maar is niet gelukt? Hoe was mijn levensgevoel? Een flink deel van mijn tijd was ik afgelopen jaar aan het werk op de hogeschool waar ik doceer. Toen ik nadacht over een beeld dat bij mij op kwam naar aanleiding van afgelopen jaar, dacht ik aan deze Madonna; Een vrouw met een kleurige mantel die beschermt wat essentieel is voor haar.

Mijn werk heeft in het teken gestaan van twee belangrijke ontwikkelingen.

De eerste is een betere afstemming tussen jeugdzorg en onderwijs. Te vaak en teveel hoorde ik dat kinderen en jongeren thuis kwamen te zitten en niet meer naar school konden/wilden. Te vaak zag ik dat kinderen door leerkrachten niet goed werden gezien. En de jeugdzorg wist eigenlijk niet genoeg van onderwijs. Het waren en zijn nog steeds teveel losse systemen die elkaar niet begrijpen en waar kinderen de dupe van worden. Omdat ik pleegouder ben, zag ik met lede ogen dit ook gebeuren rondom mijn pleegzoon. Ik dacht; dat moet beter kunnen! Dus toen ik hoorde dat er een opleiding tot Pedagogisch Educatieve Professional werd ontwikkeld wist ik, hier moet ik bij zijn! Hier wil ik iets betekenen, ook al is het maar klein. Ik mocht meedoen in de ontwikkeling van de opleiding en sinds september is de opleiding gestart met een aantal zeer gemotiveerde studenten.

De tweede is het ontwikkelen van een stevige kunstpoot binnen de hogeschool. Al jaren lang kijk ik met lede ogen naar hoe kunst zich niet lijkt te kunnen settelen binnen de verschillende opleidingen en in de systemen. Er wordt zeker kunst geëxposeerd en er worden kunstenaars ingeschakeld om les te geven en projecten te doen en vaak zijn docenten en soms ook studenten even enthousiast, maar de ervaring beklijfd niet (uitgezonderd muziek). Ieder jaar ontmoette ik tijdens mijn eigen creativiteits- en Theaterminor dezelfde angst en weerstand en dezelfde onbekendheid met verschillende kunstdisciplines. In het contact met studenten kwam ik veel geslotenheid, veel gevoelens van onveiligheid tegen en levensgrote innerlijke kritische gedachten  belemmerden studenten op de weg naar creatief makerschap. Doordat studenten maar 1 blok 7,5  EC volgden, bleef wat we konden bieden maar heel basaal. Daar moest verandering in komen. Sinds september 2018 draait binnen de hogeschool daarom voor het eerst de 30 EC minor  Art & Creativity waarin ik participeer en die ik samen met een groep enthousiaste collega’s heb ontwikkeld. We denken na over wat we doen en waar dit naartoe moet gaan groeien. Wat mij betreft het liefst geen geïsoleerd deel, maar een geïntegreerde visie binnen de hogeschool op de ontwikkeling van vrijheid, schoonheid en lef om de lijnen te gebruiken, verleggen en zonodig te overtreden.

Ik merk door actief bezig te zijn met deze twee ontwikkelingen dat er een ‘nood’ (waarover ik verontwaardigd ben en die een koppig nee in mij oproept) gekoppeld is aan mijn ‘talent’ en op de een of andere manier klopt dat. Ik ben bezig met wat voor mij essentieel is, namelijk dat ik mijn eigen creatieve talen spreek en daarmee bijdraag aan een groter geheel, vanuit verontwaardiging en met een koppige grote liefde voor dat wat klein en kwetsbaar is en dus potentie heeft om de wereld te redden. Hier wil ik mee bezig blijven in 2019.