Zo tegen het einde van ieder jaar maak ik de balans op. Wat heb ik gedaan? Waar ben ik tevreden over? Wat had ik willen doen maar is niet gelukt? Hoe was mijn levensgevoel?

Ik begin dit jaar bij Blossom, de kleine creatieve christelijke community waar ik deel van ben.

Hoe was het bij Blossom dit jaar? Het was absoluut erg menselijk. Een jaar waarin mensen die lange tijd samen waren, er aan moesten wennen dat ze gescheiden verder leefden. Waar iemand verder moest leven zonder haar geliefde moeder. Waar kinderen probeerden te begrijpen waarom alles anders was dan daarvoor. Waar kinderen van school wisselden omdat het maar lastig bleef gaan op die waar ze zaten. Het was een jaar waarin mensen nieuwe banen kregen en anderen hetzelfde deden als het jaar ervoor. Waar iemand de baan niet kreeg die ze verdiende, maar wel de opleiding deed die ze al zo lang wilde. Waar we nieuwe mensen ontvingen en ontmoetten. Waar we samen vooral meedachten en werkten aan een mogelijk stadsklooster, een meerjarenproject dat met geen mogelijkheid licht te organiseren is. Waar we met elkaar sparden, vierden en meeleefden en  ‘s morgensvroeg of ‘s nachts naar de Bethelkerk in Den Haag reden om een paar uur mee te doen aan het kerkasiel. Er gebeurde van alles in de levens van de Blossommers, er gebeurde van alles in de samenleving. Het was soms zwoegen, soms verwarrend, en zeker onvolmaakt. We konden niet alles realiseren wat we wilden, of we konden misschien wel veel te weinig realiseren van wat we wilden.

Vandaag vierden we kerst. Na de viering aten we samen en daarna ruimden we alles weer op en bleven we nog even hangen. We genoten van onze Parijse vrienden (nou eigenlijk die van één van ons, maar inmiddels horen ze ook een beetje bij ons allemaal). Hij speelde piano en een ander speelde gitaar. En we zongen kerstliedjes. Ik zag de lachende gezichten, ik hoorde dat we niet heel veel zangtalent hebben, ik voelde warmte om mijn hart. En ik wist; het is goed om hier te zijn. Het is hier waar mensen samen zijn in de naam van Wie groter is dan ons. In de naam van God, in alle bescheidenheid en onvolkomenheid. Menselijk en tegelijk hoopvol verbonden met de Eeuwige.