Pfff… iedere dag bloggen was een pittige klus. De laatste dagen is het zelfs niet meer gelukt. Ik kwam er niet aan toe en was zo moe s avonds dat ik niet veel anders kon dan een serie kijken of gewoon een douche nemen en slapen.

Ik schreef over levenskunst, en liet me inspireren door de bijbel, kunstenaars, monniken, theologen en activisten. Ik leerde dat levenskunst te maken heeft met tijd, met ontvangen en ontspannen, met acceptatie, maar ook met moed. Moed om open te staan voor verandering en vernieuwing. Om botsingen te onderzoeken, om daar weer iets anders te laten ontstaan. Levenskunst is met grote liefde ‘ja’ kunnen zeggen tegen het leven. En aanvaarden dat het ook soms wrang, traag als dikke stroop, moeilijk en pittig kan zijn in het leven. Het is de kunst om verlies een plek te geven. Levenskunst is vol bravoure ongelovig durven zijn, maar het is ook vol bravoure geloven in wat niet kan. En daarom post ik als afsluiting van de 40-dagentijd een kleine  film naar aanleiding van de Mattheus Passion. Want je kunt wel proberen om Wie lastig is op te sluiten en te vermoorden  en vervolgens goed te bewaken… maar misschien vindt Wie de dood voorbij durft gaan, toch een weg?