Eigenlijk had de prins vandaag een prima dag. Een dag waarin hij alle lessen meedeed en hij superleuke complimenten kreeg. Maar op het laatst gebeurden er een paar dingen tegelijk die hem uit zijn evenwicht brachten. Andere kinderen dan hij wonnen de tekenprijzen, geen boekenruilmarkt dit jaar en pas morgenmiddag, de laatste dag voor de vakantie – speelgoed middag. Dat was teveel van het goede. Zijn reptielenbrein trad in werking en de prins gooide zijn frustratie er uit.

Op dit moment betekent dat: veel scheldwoorden, gooien en schoppen. Hij gooit het eruit terwijl hij tegelijk al verdrietig wordt over dat hij dat doet. Toen ik hem na school ontmoette was hij al weer rustig en was er vooral verdriet en nog een beetje frustratie. Hij zei mij dat hij morgen niet meer naar school kon. Hij hield het niet meer vol.  Ik kon hem gelukkig troosten en we reden samen weg. Dit gesprek vond vervolgens in de auto plaats:

Ik benoem het reptielenbrein – de prins is daar inmiddels bekend mee – en hij herkent direct dat hij daarin is geschoten. ‘Ik kan er eigenlijk niets aan doen, mijn reptielenbrein is dan de baas’ zegt hij. Ik bevestig hem. ‘Op dat moment kun jij er helemaal niets aan doen, er waren net iets teveel moeilijke dingen die tegelijkertijd gebeurden. ‘
‘Maar Egbert zegt altijd dat ik me niet gek moet maken, dat ik er best iets aan kan doen’. Ik leg hem uit dat Egbert een heel groot vertrouwen heeft in wat de regenboogprins kan en dat hij vooral bedoelt dat hij zichzelf niet gek moet maken, voordat hij in zijn reptielenbrein komt.’  De prins kijkt mij plotseling aan. ‘Ja, want mijn echte hersens zijn dan de baas hè? (Hij heeft het nu over het mensenbrein).

’Hoor je wat je zegt? Jouw ECHTE HERSENS! Die zijn de baas.’ Ik ben blij dat je dat zegt. En Egbert  en ik hebben allebei een groot vertrouwen in hoe goed jouw echte hersens zich ontwikkelen. De prins straalt nu. ‘En ik vind jullie ook hele lieve ouders. Nu denk ik dat ik het morgenochtend wel weer kan.’

Als we thuis zijn vind ik een mooie illustratie op de site ‘Als hechten niet vanzelf gaat’ van Esther Groenewegen Jonker, die veel over het thema hechting heeft geschreven. De neocortex van de prins heeft nog wel wat ontwikkeling nodig, maar het limbisch systeem gaat het steeds beter doen. We zijn op de goede weg!