Hallo Padraig,

Wat bijzonder om je via je boek te ontmoeten. Je geeft me een inkijkje in jouw leven en brengt thema’s onder de aandacht die ik herken. Door je creatieve geest dwaal ik mee met je associaties. ‘Jezelf, de ander en alles wat je onderweg tegenkomt welkom heten en aanvaarden.’ is volgens jou het begin van het goede leven.
Ik kan dat niet, ben ik al vaak achtergekomen – maar ik probeer het wel. Ik probeer in ieder geval naar ruimte in mezelf te zoeken, zodat er ook ruimte voor die ander of het andere komt. Want dat ben ik met je eens, waar aandacht en aanvaarding is, komt er ruimte voor dialoog.

Ik lees het verhaal van iemand die een worsteling heeft doorstaan en dat waarschijnlijk nog steeds moet doen en tegelijk lees ik het verhaal van iemand die uitdagingen aangaat, zijn talenten inzet en niet loslaat wat hem gegeven is, namelijk geloof. Geloof in liefde van God, van medemensen, geloof in verandering, ook al gaat dat langzaam. Geloof in ‘dat wat schuurt’.  Hoop en vooruitzicht voor wie hij ontmoet en geloof in zichzelf, dat hij de dingen kan doen die hij aanpakt.

Ik lees het verhaal van iemand die karakter heeft gebouwd. Die toegang biedt tot zichzelf. Dat raakt me en het troost me.  En het brengt me bij een liefdevolle aanvaardende God en bij liefdevolle aanvaardende mensen.
Ook geniet ik van je humor Padraig. Die heerlijk relativerende humor die zowel de hoogte, als de breedte van iedere mening, gedachte en theologie net zo hard ondergraaft als bevestigt. Achterop de kaft van het boek schrijft James Martin (Jezuïetenpriester): ‘Wie Padraig leest, woont voor even in een gebed’.  Zelf zou ik geschreven hebben: ‘Wie Padraig leest, woont voor even in een dichter.’  Het raakt elkaar misschien wel, want wie dicht dwaalt door onbenoembare ruimtes om woorden te vangen die dat toch kunnen beschrijven.

Dank je wel Padraig, voor je hallo en de ontmoeting die ik met je mocht hebben via je boek.

Charissa