‘Een keer iets stelen’ stond er lange tijd op mijn wishlist. Toen ik zes was  zag ik in de winkel een overheerlijk roze Donald duck kauwgompje. Ik pakte het op en nam het mee terwijl ik achter mijn moeder aanliep de winkel uit. Bij de fiets zag mijn moeder dat ik iets in mijn hand had, dat zij niet had gekocht en ik werd gesommeerd het direct terug te brengen. Met rode wangen omdat ik blijkbaar iets had gedaan wat niet mocht, gaf ik het snoepgoed terug aan de kassajuffrouw. ‘Je mag niet stelen!’ Zei mijn moeder streng terwijl ze me achterop haar fiets tilde. 

Sindsdien staat het op mijn wishlist. Ik weet niet precies waarom. Misschien uit een soort wraak? ik was toch nog maar heel klein? Waarom had de winkeljuffrouw mij niet een ander snoepje gegeven? Of mijn moeder wat vriendelijker gereageerd? In ieder geval moest het ooit nog eens gebeuren. Ik dacht dat ik had gewacht tot afgelopen jaar. Ik zeg niet waar en hoe.. Maar ik heb toen iets kleins (zoiets als bubblegum) alsnog gestolen.

Ik dacht, zo… Nu is het klaar. Totdat ik me langzaam maar zeker realiseerde dat ik al tijden lang een geanimeerde dief ben. Ik steel me kapot. Plaatjes, ideeeen, harten, concepten… Ik zoek en ontdek, stel opnieuw samen, pak iets uit de prullenbak en maak er iets nieuws van. Ik steel als een rasechte artiest. En nu heb ik daar ook een leuk boekje over ‘STEAL LIKE AN ARTIST’ , maar die kan ik nergens meer vinden in mijn boekenkast. Wie o wie hoeft’m gepikt?