Dat je een leuke jongen ontmoet waar je zo’n acht jaar later mee trouwt. Dat je een lekker Dinky’s leven leidt en in een mooi jaren 30 huis woont in de mooiste stad van Nedeland.  Dat je allebei banen hebt waarbinnen je jezelf kunt ontwikkelen en dat je er ook nog iets goeds mee doet voor de maatschappij. Dat je samen bedenkt dat er nog meer goeds te doen valt en dat je besluit om pleegzorg te gaan doen en dat dat eerst deeltijd en later voltijd nu al drie jaar heel goed gaat met de regenboogprins. Dat het niet alleen goed gaat, maar ook vaak fout, pijnlijk. Dat je hard moet werken om alle hulp en onderwijs om je heen met de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Dat je nooit precies weet hoe lang iets goed blijft gaan en wanneer het niet goed gaat, waar dat dan mee te maken heeft. Dat je soms zo moe bent dat je savonds alleen nog maar op de bank kan hangen en sitcoms kijkt. Dat je tegelijkertijd zo geniet van de prins, van het gezin zijn samen, en nog steeds hartstikke gek bent op die leuke jongen. Dat je aan het afstuderen bent en hoopt de deadlines te gaan halen. En dat dan plotseling je lieve man een hernia blijkt te hebben en dat je jezelf naar de apotheek ziet rijden om medicatie voor hem te halen omdat hij zo’n pijn heeft. Dat hij de volgende dag met een trekkend been toch even mee gaat naar de kindervrijmarkt en daar het felbegeerde scream- masker vindt voor de regenboogprins en dat je daarna met z’n drieën 3 kwartier in de rij staat voor een armzalig door kinderen gefabriceerde suikerspin, omdat de prins daar zo van houdt, terwijl een ontzaglijk vals stemgeluid vanaf het kinderpodium ondertussen in je oor blert. Dat de regenboogprins ondertussen glimlachend en rustig aan je hand staat en je lieve man zo goed en zo kwaad als dat gaat, naast je.  In die drie kwartier heb je dit allemaal gedacht en besef je:

Ik ben een gelukkig mens.