Donderdagochtend bel ik de tandarts. Ik weet zeker dat ik samen met de Regenboogprins ergens in februari naar de tandarts moet maar het staat niet in mijn agenda. Het blijkt dat we dezelfde donderdagmiddag op het rooster staan. Bizar. ‘Goeie intuïtie’ grapt de assistente aan de telefoon.
‘S middags kan de Regenboogprins gelukkig snel accepteren dat we niet zoals hij dacht naar de kapper gaan maar naar de tandarts (de wonderen zijn de wereld nog niet uit). Als we er zijn zegt hij: ‘ik vind het niet zo eng, maar mijn hart klopt wel heel hard’. Ik beaam dat; die van mij ook. Ik ben heel tevreden met onze tandarts, maar het blijft een van mijn angstige momenten om haar een bezoek te brengen. Enfin we overleven het en zijn er als het goed is nu weer een half jaar mee klaar.
Donderdagavond hoor en zie ik ze. Een groepje jongeren komt met veel lawaai de straat in en verdwijnt  in het huis naast ons. Feestje waarschijnlijk. En aangezien onze woningen super gehorig zijn, ben ik niet heel blij omdat de woonkamers van de buren grenzen aan onze slaapkamers. Gelukkig merkt de Regenboogprins er weinig van, maar zelf ben ik om 0.30 nog klaarwakker evenals de gezellige buren en om 1.30 en om 2.00 ook nog, maar dan met het verschil dat zij genieten van de situatie en ik uitsluitend een onwillige meeluisteraar ben. Om 2.30 besluit ik maar in de huiskamer op de bank te gaan liggen. Om 3.00 komt mijn lief me halen – hij is wakker geworden – de stilte is ook boven teruggekeerd en ik kan nog 4 uur slapen voordat de wekker gaat en mijn uiterst drukke vrijdag begint. Tot zover Freaky Thursday.
En dan begint mijn funky Friday.

Om 7. 00 weer wakker (althans zo wakker mogelijk). Met thee en boterhammen in de auto eerst van Utrecht naar Ede voor een leuke brainstorm met het lectoraat Jeugd en Gezin. Dan om 10.00 naar Almere. In de auto kom ik erachter dat de meeting een half uur eerder begint dan ik dacht. Ik kom dus precies een half uur te laat aan, maar dat mag de pret niet drukken want we bedenken superleuke plannen voor het najaar. Theater, film, muziek zal daar zeker zijn. Waar? Je hoort het vanzelf hou de info vanuit Vitree Jeugdzorg in de gaten. Eigenlijk ben ik nu op het punt dat ik voldoende heb geleverd en naar huis wil, maar ik ben nog niet klaar. 
13.00: Ik stap weer in de auto en rijd naar Ommen, naar natuurbegraafplaats Hoogengraven, waar ik samen met mijn ouders en een begrafenisondernemer op zoek ga naar een ecologische laatste rustplaats voor de twee mensen uit wie ik geboren ben. Ik ben eigenlijk wel trots op ze. Zijn ze plotseling early adaptors – die zich inschrijven in een nieuw systeem. Een ecologisch systeem dat goed voor de natuur is.  Maar het heeft ook iets geks om over de combinatie kisten en lijkwaden, korstmossen, bossen en heide te spreken. Vooral als ik mijn vader een paaltje in de grond zie timmeren als optie voor hem en mijn moeder bekruipt me een gek gevoel. Een soort moedergevoel – liggen ze daar goed? Genoeg beschermd? Als we napraten in de ontvangstruimte zegt mijn vader dat hij het helemaal prima vindt, hij is er dan toch niet meer. Mijn moeder weet het nog niet. Ze moet het wat laten bezinken en vindt het niet zo mooi als ‘die andere begraafplaats’ heb ik het idee. Eigenlijk wil ik meer weten maar mijn energie is op en mijn dag gaat nog verder, want ik moet nog naar huis. We nemen afscheid en ik bel mijn lief die met de Regenboogprins in onze chalet is.
17.30 Ik stap in de auto, bel mijn zus om haar even bij te praten over de middag. Daarna rijd ik weg. Drie kwartier later ontmoet ik mijn geliefden en we eten pizza. Om 20.00 ben ik weer thuis. We kijken een film. Ik zing voor de Regenboogprins voor hij gaat slapen en om 22.15 mag ik eindelijk, eindelijk naar bed.

Ik val in slaap en droom over studenten die het allemaal maar niets vinden wat ik doe, en ik droom over dubbele afspraken die ik op verkeerde tijden heb ingepland in mijn agenda. En ergens, ergens weet ik zeker, dat ik dat ook gedaan heb!