Foto gemaakt door Ton van der Wal. Rijksdienst Cultureel Erfgoed.

Vandaag haalde ik mijn fototentoonstelling op uit Kampen om hem opnieuw op te hangen in Dronten. Terwijl ik met de auto door het prachtige herfstlandschap rijdt, zie ik ze langzaam maar zeker voor mijn netvlies verschijnen. De kinderen en jongeren van de Reeve, de leefgroep waar ik stage liep. Ik zie hun gezichten: Maarten, Aline, Tjibbe, Cora, Franca, Pieter, Viola en nog vijf erbij(de namen zijn gefingeerd).  Twaalf stuks maar liefst.
De oudste van de groep was net zo oud als ik, wat ik een beetje gek vond, want ik werkte er als groepsleider. Mijn stage begon in het voormalig cellebroedersklooster.  Je kunt het je nu niet meer voorstellen; maar de jongeren sliepen nog op een slaapzaal. Het was een soort ouderwets weeshuis waarin vier kinder- en jongerengroepen gehuisvest waren. Gelukkig gingen we na 4 maanden al verhuizen naar een nieuwbouwwijk waar iedere groep een eigen huis kreeg en iedere jongere een eigen kamer. Dat was een stuk beter.
Ik heb veel geleerd in de 1,5 jaar dat ik daar stage liep en ook nog even werkte. Ik had twee fantastische stagebegeleidsters en gewoon een heel tof team waar ik alles van kon leren wat ik nodig had om het beroep uit te voeren. Ik speelde toneel, schminkte, oefende sociale vaardigheden, organiseerde het Sint-Circus en bedacht fantastische afscheidscadeau’s.
Soms was het verrot moeilijk. De jongeren zaten daar niet voor hun plezier, eigenlijk wilde niemand daar wonen. Iedereen wilde gewoon bij zijn ouders wonen. Ik weet nog dat Aline tegen me zei: ‘ik vind jou aardig Charissa, echt waar, je luistert echt naar mij. Maar toch wil ik je niet zo veel over mezelf vertellen want je blijft niet hier, maar gaat weer weg’.  Ze had gelijk. Ik gaf haar gelijk. Toch ben ik haar nooit vergeten. Ze woont nog steeds ergens in mijn hart. Ik hoop dat het haar goed gaat nu ze volwassen is.
Ik kan me nog de ogen van Tjibbe herinneren, altijd op zijn hoede, altijd op zoek naar een manier om ruzie te krijgen. Hij leerde me op mijn strepen te blijven staan. Ooit zette ik de tv uit omdat hij niet naar me luisterde. Hij maakte zich groot, ging tegen mij aan staan en riep dat hij de TV door het raam zou gooien. Ik ben toen op de TV gaan zitten en zei: ‘probeer het maar’.  Hij was ook degene die van zijn eigen zakgeld patat haalde voor de hele groep. Toen ik wegging was inmiddels de groep veranderd van jongerengroep in een verticale groep, wat betekende dat er ook jongere kinderen waren komen wonen. Ik herinner me ze nog, eentje van 9, eentje van 7 en eentje van 5. Ik merkte dat ik dat moeilijker vond. Ik vond het heel moeilijk om te zien dat zulke jonge kinderen in een instelling woonden en niet bij ouders of pleegouders.
Ik herinner me ook nog een moeder van een meisje van 15 dat nieuw op de groep was. Ze zag me en zei tegen haar dochter: ‘Is dat geen leuk vriendinnetje voor je?’ Waarop ze het uitproestte en zei; ‘mam, datis leiding’.  Tja, dat risico loop je als je gaat stage lopen met mensen die bijna dezelfde leeftijd hebben.
Zo’n 30 jaar geleden is het inmiddels. Toen had ik in mijn achterhoofd dat ik misschien ooit wel pleegzorg wilde gaan doen. Dat het 25 jaar zou duren voordat ik dat daadwerkelijk zou doen, wist ik toen nog niet.
De tentoonstelling over mijn inmiddels tienerpleegzoon hangt in de bibliotheek in Dronten (naast de Meerpaal).  Je kunt hem tot 12 november bezoeken en zien.

https://www.flevomeerbibliotheek.nl/nieuws/expositie-dronten-september-december1.html