Ergens in de Franse Ardennen staat een huis. In dat huis was ik dit weekend te gast, samen met mijn vrienden van Blossom030. Twee dagen lang genoten we van wandelingen in de natuur, kampvuurtjes, heel veel lekkere Franse stokbroden en kaas, gesprekken en humor. Piano, hangmat, muziek, wijn en de gebeden van het afgelopen jaar passeerden de revue.

Ergens in die buurt is een bedevaartsoord. Het verhaal gaat dat acht kinderen in de 18e eeuw een Mariaverschijning hebben gezien. Uiteraard bezoeken we als ware pelgrims de bedevaartsroute in het bos waar de kinderen de moeder Gods zagen.  We lopen langs modern vormgegeven beelden op weg naar ‘de plek’. Ik vraag me hardop af of de kinderen het verhaal enigzins hebben aangedikt en de volwassenen er mee aan de haal zijn gegaan. Zo vaak al heb ik door de verhalen van kinderen vissen en avonturen groter zien worden en monsters tot leven komen. Ik denk na over Herman Finkers en wat die ervan zou zeggen. Hij zou het fantastisch vinden, want waarom zou datgene wat bedacht is, niet bestaan? Na een tijdje komen we bij het monument. Een groot wit gevaarte rijst voor ons omhoog. Acht devote kindertjes zitten geknield voor Maria.

Als 21e eeuwse pelgrims zitten we er een beetje wazig naar te staren. Een van ons kijkt wat verveeld op zijn mobieltje. Dan zegt hij plotseling: Drs P is overleden! Drs P. De dodenrit, het bananenlied, knolraap en lof, schorseneren en Prei komen met een sneltreinvaart voorbij. Drs. P, de taalvirtuoos, is niet meer. We besluiten een kleine ode aan hem achter te laten bij het monument en lopen dan terug naar de auto. Onderweg komt er een melodietje in mij op – stil in Amsterdam – van Ramses Shaffy. We spreken met elkaar over gulzigheid, het verlangen om te leven, om er te zijn. We spreken met elkaar over liefde en over twijfel en over hoe destructief we soms kunnen zijn naar onszelf en anderen. En dan zwijgen we en lopen we stil langs een aantal eeuwenoude bomen. We stoppen nog even bij een van de nieuwe beelden. Dwars door het bewerkte glas zie ik het bos en ik zie ik iets weerspiegeld als de zon er op schijnt. Wie zijn dat? Is dat Maria? Nee, we zijn het zelf zie ik dan.  En zo verbinden de creatieve taalvirtuozen en troubadours en kunstenaars van deze eeuw zich met het oude verhaal van dtote acht kinderen daar ergens in de Franse Ardennen. Als een van ons, bij de bedevaartskerk in het naburige dorp aangekomen, in de waterpomp ervoor een nestje met piepjonge vogeltjes ontdekt is de wandeling compleet. We lopen ook als 21e eeuwers nog mee in de optocht door de tijd van de schepping tot de eeuwigheid.